DE VERBODEN VRUCHT

De Trojaanse keek mij verward en vol onbegrip aan toen het ging over ochtend genot numero één: beschuit met hagelslag. Nadeel van haar schoonheid is dat ik bijna gelijk, of eigenlijk per direct afstand nam van mijn liefde voor de zoete maar broze traktatie. Beschuit is ondanks de lage prijs echt een traktatie, zowel met of zonder inkeping. Je eet ze namelijk nauwelijks, tenminste ik. Vroeger in de polder alleen in het weekend en altijd maar eentje. Terwijl je na één beschuit het gevoel hebt dat je nog niets hebt binnengekregen. Nu in de stad kunnen er rustig maanden overheen gaan voordat Sander weer eens een rol uit de schappen pakt en in het blauwe mandje legt. Vreemd eigenlijk want ik heb een behoorlijk mooie beschuitbus, maar een beschuitbus wordt natuurlijk niet lelijker als het geen inhoud heeft. Ik ben dus slecht te vergelijken met een beschuitbus. Met die wijsheid ga ik de avond maar eens in.

Vanochtend tegen mijn Trojaanse principe in vier stuks dik belegt met pure huismerk hagelslag verorbert. Het brood was op. Vrouwen maken mij niets meer.

DE TOON

In het rooskleurige en opgewekte leventje van Sander de Vries gaan ook wel eens dingen anders dan gepland. Soms stoppen de roodborstjes opeens met tjilpen en kijken madeliefjes even de andere kant op. Geloof me beste lezer, het is echt waar. Op zulk soort momenten helpen zelfs de eerste chocolade kruidnoten van het jaar niet echt, en dat is vreemd.

Het zat hem in de toon van het telefoongesprek gisteren. Ik ben bang. Uit zijn stem -die ik mijn hele leven ken en een gelijke is aan die van mij- kon ik opeens een toon halen. Dat kan veelzeggend zijn, het kan ook niets zijn. Laten we het daar voorlopig maar op houden. Opeens weer opzoek naar niets.

A SKIN TOO FEW

Unknown, Nick Drake, England.

Nick Drake. De naam alleen al klinkt dromerig. Hoewel, het had voor hetzelfde geld de naam van een dubstep artiest kunnen zijn. Dit is echter niet het geval, het is zijn naam. Slechts drie albums en wat outtakes maakt zijn gehele oeuvre. De overgevoelige romanticus stierf op zijn zesentwintigste, waarschijnlijk zelfmoord. Een jaar te jong om bij de 27 Club te kunnen horen. Jammer. Het had de legende nog groter kunnen maken. Tenminste voor mij, ik ben gevoelig voor zulk soort dingen. Net zoals ik gevoelig ben voor zijn liedjes. Daarom luister ik er al maanden niet meer naar. Zijn breekbaarheid is de afgelopen maanden zelfs voor mij te zwaar. Nu kun je je afvragen of die breekbaarheid wel zo breekbaar is als je niet bekend bent met zijn tragische levensverhaal. Tja, geen idee. Ik ken zijn levensverhaal en zijn afloop. Zesentwintig jaar. Ik ben zesentwintig.

Het koffiemeisje e-mailde mij ooit: “joh, wat is dat toch met die jongens van 26 die nick drake willen zingen?” . Nu ken ik niet zoveel jongens die dat willen, geen enkele eigenlijk. De zingende jongens van zesentwintig die ik ken hebben niet zoveel met singer-songwriters en willen slechts knallen met de band. Ook een nobel streven. Toch heeft ze zoals wel vaker waarschijnlijk best een punt. Nick Drake is voor de blanke niet gespierde jongen die zijn licht gekrulde haar niet kamt en zich in blauwe overhemdjes hijst. De jongen die zich het onbegrepen uiterlijk heeft aangemeten. Duidelijk iets van een fase. Zij kent gewoon veel van zulke aanstellers. Toch denk ik niet dat zijn muziek een fase is, daarvoor is het te mooi. Veel te mooi. Zo mooi zelfs dat ik Pink Moon zonder schaamte cadeau doe aan muzen op het strand, verpakt in bruin kaftpapier. Heel soms kloppen de dingen gewoon.

Toch blijft deze videoclip voor mij een raadsel van toevalligheden.

ANOTHER BIRTHDAY

Unknown (1965). Sean Connery in Thunderball, Bahamas.

WILD HONEY

Weinig dingen vervelen snel. Dingen zijn geen personen namelijk, of U2. Dwalen door de branding van IJmuiden verveeld slecht in ieder geval. “Ik word nu wel een beetje een balletje, zo met mijn opgestroopte broek.”. “Je kan het hebben.”. Ik kan het hebben, mooi. En dat met mijn blijkbaar overduidelijke rollende ‘r’ die mijn Waterlandse wortels slecht kan maskeren. Ik kom namelijk graag over als een Brabander. Zeker aan het strand.

We klauterden de oude pier op. Hij was versiert met vissers. Vissen is natuurlijk ook een oplossing, al prefereer ik toch het op blote voeten lopen naar de groen wit gestreepte vuurtoren. Alles is een beetje teveel van het goede. Zeker als we bij het puntje zijn gekomen en op een betonblok zijn gaan zitten om de zonsondergang mee te maken en een Sultana delen. We zoenen niet, maar ademen.

Ze is mooi en rent het strand op, opzoek naar scheermessen. De rood gekraalde slippers in haar rechterhand. Zo ontstaan strandhaar en rozigheid. De lucht is van crimson naar grijs gegaan. Ik krijg langzaam honger. Hoog tijd voor een moot vers gebakken vis.

ZORGEN VOOR HET WEEKEND

Anton Henning (2001). Interieur no. 93, Germany.

START ME UP

Eindelijk de laatste paar woorden veranderd aan de tekst. Kan niet anders dan tenenkrommend slecht worden, als het doorgaat tenminste. Kut Rolling Stones. Ik verlogen mezelf behoorlijk, maar ach, zoveel is er nu ook niet over van Sander de Vries om te verlaten. Dat moet jij ook hebben gedacht.

Mean machine vervangen door kopieermachine is ook behoorlijk suf natuurlijk, bovendien lijkt het niet te lopen. Dat is echter een misvatting, beste lezer. Mick Jagger zingt met zijn opvallend slanke lichaam mean tweemaal dus past kopieermachine net in het metrum. Met moeite dat wel. Het blijft rock and roll natuurlijk.
Nu nog even een model aan de haak slaan, mascara gaan gebruiken (ik ben persoonlijk dol op smokey eyes), me volproppen met snuif, RayBano op de neus, en ik ben helemaal klaar voor radio twee. Vanaf nu kan het alleen nog maar bergafwaarts gaan. De grootste nietsnut schrijft een liedtekst met een lekker-aan-de-slag thema, gekker moet het niet worden daar bij de publieke.

VRIJ

Na slechts twee keer sluimeren vonden mijn voeten de stugge vloerbedekking met hier en daar een vlek. De vlekken die jij er in hebt gemaakt omdat je niets beter kan dan dingen omstoten. Het is een tijd geleden dat ik zo gemakkelijk uit mijn bed was geklommen. Echt lang geleden. De laatste keer was in Brabant denk ik. Nu moest ik naar het noorden, maar eerst ontbijten, bellen en kiezen tussen een blauw overhemdje of een t-shirt.

De stad lag er mooi bij zo op de fiets, al zal het geen verschil hebben gemaakt als ik was gaan lopen. Op tijd opstaan, vroeg kan ik het niet noemen, loont blijkbaar. In de fietsenflat tref ik de kleine blonde, ook geen lichtblauw overhemd aan, wel een korte broek. Koffie. Eenmaal in de trein voelt het als vakantie. Eigenlijk is dat het ook. We verlaten de stad om haar in te ruilen voor een andere. We bestellen in de trein nog een koffie. Het bestellen was leuker dan het opdrinken. Dit is niet waar overigens, het opdrinken was briljant. Ik snap nu waarom die jongen zo zweette.
Eenmaal in het huis van het kleine blonde zusje de twee meest nutteloze telefoonpreken uit mijn leven gevoerd. We worden ouder en zien dat de dingen geen zin meer hebben. De verheven gesprekjes zijn net als de afgelopen vier jaar weggegooide minuten. Kostbare belminuten in dit geval. ‘Laat maar vallen dan, het komt er toch niet van, het geeft niet of je rent.’

In een atelier in een zijstraat snap ik weer waar het om gaat. Mooie dingen. Schoonheid zit hem in drie rijen door Dick Bruna ontworpen covers tussen wit geschilderde latjes. Iedere pocket zit vastgeklemd tussen vier kleine spijkertjes. Zo kan het dus ook. En dat in Groningen.

CRAZY MAZE

Zo Mr. Jones, ouwe rocker, ik snap wel dat je het helemaal gehad hebt met mij. Dat hebben wel meer mensen, waaronder ikzelf. Alleen kloppen jouw motieven niet. Althans in mijn hoofd. Je weet wel, het net iets te grote hoofd met de scheve neus en de te platte achterkant. Dat komt van al het liggen om mijn rug. Niets doen. Het staren naar mijn verlaagde plafond met de lelijke draden lamp. Een overblijfsel van de vorige bewoonster. Je kent de lamp en je kent het plafond. Althans dat denk ik. Details zijn nooit je sterkste kant geweest, ook de grote niet. Gelukkig neem je jezelf niet serieus. Dat heb je tenminste meerdere malen zelf gezegd. Behoorlijk ernstig, dat wel. Ik wil niet de schijn opwekken dat ik nooit naar je luister.

Er zijn zoveel mooie dingen hier. Lichtblauwe slim fit overhemdjes, een spontane cappuccino met een West-Friese prinses, de rode kamer, een vissende zeemeeuw, mijn nieuwe muze (zo mooi!), een langzaam vechtende eik op een balkon, Tout l’univers de Dupuy-Berberian, een wekpotje gevuld met dubbeltjes, een stuk gestrandjut hout, het koffiemeisje, en popliedjes.

Geld komt niet in dit rijtje voor. Heel gek. Laat mij niet beginnen over onderlinge geldzaken, of het afhandelen daarvan. Doe maar niet. Wees stil en zet een liedje op. Desnoods op vinyl. Ik weet dat jij hem bezit, je weet wel, die ene met de Don Lawrence voorkant.

Mr. Jones.

Unknown. (2009) Jonny in Oxon, England.

MOE

Verdwijn uit zijn dromen. Hij moet slapen. Slapen om te vinden en niet om verder te verdwalen. Hardlopen schijnt te helpen, maar dat doet hij toch niet. Of zwemmen, ook zoiets. Laat hem met rust. Dit heeft een nogal hoog Acda en De Munnik gehalte. Het is even niet anders. Hij is gewoon moe van het verkrampte wakker schrikken. Badend in het zweet naar water snakken. Gelukkig staat er altijd nog een half leeg glas water naast hem op het groene nachtkastje met het smaakloze lampje. Het lampje komt nog van een Ikea uit het zuiden. Daar stond het alleen wat minder prominent aanwezig te zijn. Het is duidelijk aan vernieuwing toe. Zijn angsten zijn waarheid geworden dus ook die zijn aan vernieuwing toe. Net zoals het rozerood kladblokje naast de telefoon waar hij net nog jouw handschrift in ontdekte. Een meisjeshandschrift met een twist. Charmante uithalen bij de lussen en gelukkig geen balletjes maar gewoon puntjes. Je moet een verkrampte penhantering hebben gehad, want je had een schrijfknobbeltje op je middelvinger. Tijdens vakanties verdween die meestal. Dat was mooier. Jij was dan ook mooier, je was dan ontspannen en rustig. Zo rustig heeft hij zich al in geen tijden meer gevoeld. Jij hebt hem gedeletet, laat mij dan met rust. Of kom terug, dat kan ook natuurlijk.

"DO THE JOY"

OLMENHORST

Weer op het werk tussen een twitterende ex-Laks jongere en een kalende man met geverfd haar. Zeven euro vierenvijftig fooi. Dat zijn wel eens grotere bedragen geweest. Misschien is het een idee om weer iets minder te blijven hangen na het werk, maar sommige verleidingen zijn groot en andere zijn behoorlijk charmant. Tussen de aan elkaar geniete bonnetjes zit ook de rekening van die ene avond. Twee appelsap, één gewone (zonder rietje) en een biologische. Het eerste drankje dat ik haar ooit gaf. Waarschijnlijk gaf ik haar voor de grap een knipoog. De dingen kunnen gaan zoals ze gaan.

De ochtenden komen in ieder geval steeds vlugger en ik ben moe, doodmoe. Vannacht maar snel naar huis en eens lekker slapen. In slaap vallen zonder trams lijkt me wel weer eens wat.

kus

SOELAAS

Niet ieder antwoord ligt in koffie blijkbaar, wel veel. Soms zit het hem toch opeens in thee. Twee potten Maestrichter Mix te samen met zelfgebakken muffins. Muffins uit een Dr. Oetker pak, ik moet er niet meer van maken dan het is.

“Wat was ook alweer jouw favoriete Beatles nummer?” Vroeg ze veertig jaar na de Abbey Road foto. Ik pakte Let it Be en zette het op. Nog best lastig om de juiste groef te vinden in het donker, maar het ging goed.

‘Words are flying out like endless rain into a paper cup. They slip away (...)’

“Dit was hem niet, tenminste niet die ik bedoelde. Wel mooi hoor. Grappige tekst eigenlijk.”

'(...) greet the brand new day. The sun is up, the sky is blue. It’s beautiful and so are you. (...)’

“Wat wil je horen?”

“Gewoon liedjes, vind ik wel leuk.”

Het was nu verder dan het moment: het wordt weer licht. Het wàs licht. Het uur U was bijna voorbij. Eerst de vogels en dan zouden de trams snel volgen. Vreemd eigenlijk dat ik The Magic Hour niet opzette. Op zich had ze me wel al eerder tegengesproken over dat The Magic Hour niet hetzelfde is als Het uur U. Dat was op de fiets. Ik weet het niet, maar geloofde haar graag. Of wilde niet tegen haar ingaan.

‘I saw it written and I saw it say (...)’

Op naar de keuken voor extra thee. Bij huisfeestjes is de keuken, zoals bekend, altijd de leukste plek om te vertoeven. Leuk dat dit ook voor na-nachtelijke theesessies geldt.

“Dus dat wordt de nieuwe Sander?”

“Zoiets ja. Zullen we ergens gaan ontbijten?”

Ze haalde de kapiteinspet te voorschijn. Het viel me nu pas op dat ze zich had omgekleed. Ze was, met haar schoonheid, de hele dag bezig geweest met haar kostuum. De kapiteinspet maakte van haar een vamp. Waarschijnlijk wist ze dit, vrouwen zijn nogal berekend ingesteld. De pet, met zelf opgestreken embleem, paste niet bij mijn beeld, maar gaf haar een twist. Een extra randje net zoals bij het type popliedjes die Sander tot in den treure beluistert.

‘Is it cruel or kind not to speak my mind, and to lie to you (...)’

“Ik geloof dat ik moet gaan, ik moet vanavond werken. Mooie broek. Hé, dezelfde wassing als die van mij.

Ik moet gaan.

Wil je een Smint? Deze bleekt ook je tanden, vandaar dat je waarschijnlijk dacht: ‘goh wat dat meisje toch een witte tanden.’.”

“Ja lekker, doe er maar eentje.”

(...)


“Ik vind dit leuk en stom.”

's Middags staarde Quantum of Solace me aan.
's Avonds bestelde ik tot twee maal toe een cappuccino.

ZEEP

Weer een uur gesproken over die reis van je, van ons. Ik weet er weinig meer van. Het is weg. Net als je gezicht. Alleen jouw emaille lampen hangen nog boven mijn beeldscherm als een bevestiging dat de herinneringen niet geheel verzinsels zijn. De lampen die jij uit Noord-Frankrijk haalde en ik heb opgehangen. Ze hangen nu zelfs beter dan toen. Langs het zwarte snoer hangt nu een ijzerdraadje. Nu rust niet het gehele gewicht op de fittingen en hangen ze mooi recht. Recht boven de scheve tafel. Ik mis je verschrikkelijk, al weet ik dus niet meer precies hoe je eruit ziet en of ik je ooit nog wil zien. Ik haat je namelijk ook. Ik haat je onder andere omdat je de zeepbel Sander de Vries hebt doorgeprikt. Als men een zeepbel stuk prikt hoor je geen knal of iets dergelijks, maar er kunnen wel zeepspetters in je ogen komen. En dat prikt lelijk. Geloof mij.

NEXT

"Die Liebe ist der Zustand, wo der Mensch die Dinge am meisten so sieht, wie sie nicht sind."

Friedrich Nietzsche

CHINATOWN

Eindelijk wezen eten bij New King op de Zeedijk. In de etalage hangen de pekingeenden gebroederlijk maar dood en gelakt naast elkaar. Net echt. Ik begon met een oester. Buiten het seizoen, maar soms zijn andere invloeden belangrijker. New King is een deur verwijdert van Nam Kee.

Veel toeristen op de Nieuw Markt, niet echt vreemd. Wel vreemd dat iedereen aantrekkelijk was. Er leek iets te gaan gebeuren in de stad. Niet bij ons. Wij hadden teveel gegeten en zaten uitgezakt op een terras met een grappige naam die ik vergeten ben. Weer gezeurd over onze ellende en hoe ik daar mee om moet gaan. Maar in september gaat het gebeuren. Denk ik. Het begint langzamerhand ergens op te lijken. Tenminste op mijn papier.

Zondag weer koffie.

GLAS EN OUD PAPIER

Met twee volledig volle plastic tassen liep Sander door de buurt. De Albert Heijn tas was gevuld met oud papier, de andere (Selexyz) met glas. Hoe vaak heb ik dit stuk al niet gelopen? In de straat worden oude panden afgewisseld met nieuwe. De nieuwe zijn lelijk, de oude zijn vooral donker. Op de hoek bij de glasbak staat een kraakpand. Of beter gezegd: een ex-kraakpand. Zelfs die functie mag het oude hoekhuis niet meer vervullen. Alles is afgezet, maar achter de hekken zie je nieuwe graffiti over de oude kraakschilderingen. De inmiddels ex-bewoners hebben vlak voor de ontruiming nog snel de al bekleurde muren een extra versieringen en boodschap meegegeven. En ik altijd maar denken dat het een doodzonde was om over een piece van een ander heen te gaan. Krakers hebben blijkbaar iets rebels in zich. Zie Sid Vicious, malle jongen. Al was dat een punker. Een punker die alles begreep wat er te begrijpen beviel in zijn wereld. Zielsveel van je geliefde houden, in jezelf snijden en nog meer van je vriendin houden.

Op de begane grond zat een geïmproviseerd buurtcafé. In dit café heb ik eerlijk gezegd nog nooit iemand van de buurt zien zitten, behalve de bewoners dan. Die zijn natuurlijk ook bewoners van de buurt. Dit is nu afgezet met hout. De verdiepingen boven het straatniveau bezitten geen ramen meer. Nu kun je mooi naar binnen kijken en je geen voorstelling maken dat hier nog mensen hebben kunnen wonen. In de bewoonde dagen hingen er altijd zwarte lappen voor de ramen. Eén daarvan gelukkig met een anarchisten symbool. Hoe vrolijk hippieachtig het pand er van buiten ook uitzag, van natuurlijk licht binnen moesten ze blijkbaar minder hebben. En er is al zo weinig licht in deze buurt.

Het pand zal nu in ieder geval gesloopt gaan worden. Geen idee wanneer.

Op de weg terug vond ik een kroonluchter, maar dat is weer een ander verhaal.

ZONDAG VLAK VOOR HET WERK

Ik ben aan het wassen. Heerlijk geluid. Het geluid van de draaiende wasmachine geeft mij net als bij een baby rust. Het gezoem vult mijn huis.

Vannacht na het werk en Prem de spijkerbroeken uitslaan en ophangen. Morgen van het wasrek op een hangertje en dan de kast met de schuifdeuren in. Jammer dat je in de stad niets buiten kunt hangen. De wind krijgt geen vat op de drogende stoffen. Helaas niet de geur van gras in mijn was. Dit is het saaiste stukje ooit. Maar ach, het geeft mij rust. Voor nu dan. Straks start het centrifugeren.

THE ROAD TO MANDALAY [mad world]

Gisteren was een dag van koekjes voor ontbijt en chips als avondeten. De lunch mag als middelste van de grote drie maaltijden uiteraard niet vergeten worden. ’s Middags voedde ik mezelf dan ook met een cappuccino, bier en herinneringen in literair café De Balie. Waardeloze cappuccino bestrooit met cacao. Het wordt wel weer eens tijd voor echte koffie. Niet een kopje dat je drinkt gewoon omdat het voor je staat, maar een die op zich zelf durft te staan. Parmantig op een schoteltje en het lepeltje rechts.

Het lijkt wel of niemand werkt in deze stad. Ik ben er in ieder geval een van. Wat deed ik hier op het plein? Het plein dat zoals bijna alle Amsterdamse pleinen maar geen echt plein wilde zijn? Afspreken met een herinnering. Een herinnering aan dat eerste jaar daar in het zuiden. Het jaar van: randjes, saté, Green Eyes, de Edah, Alone In Kyoto, pasta met kappertjes en een halve ui, de eerste contouren van de jongens, de homo’s, Instant Street, zelf ontworpen T-shirts, de klok, Everything In Its Right Place, Meneer Reijters en Nothing Really Ends.

Dat niets echt wil eindigen gaat uiteraard niet op voor de Edah, maar blijkbaar wel voor mij. Ik spreek weer eens af met een herinnering. Een blonde herinnering, dat dan weer wel.

Het wordt hoog tijd voor nieuwe herinneringen. Nieuwe herinneringen die niet gebaseerd zijn op het verleden. Nothing Really Ends is uiteindelijk ook niets meer dan een zeurliedje met een verwijzing naar een oude Hollywood klassieker. Zelfs zo klassiek dat die film niet meer te huren valt. Ik wil naar delirious New York. Het woordje ‘New’ spreekt me blijkbaar aan. Misschien is echter het Chelsea Hotel niet zo’n goed idee voor iemand die weg wil uit het verleden. Fuck nostalgie, en fuck you Zimmerman.