Unknown, Nick Drake, England.
Nick Drake. De naam alleen al klinkt dromerig. Hoewel, het had voor hetzelfde geld de naam van een dubstep artiest kunnen zijn. Dit is echter niet het geval, het is zijn naam. Slechts drie albums en wat outtakes maakt zijn gehele oeuvre. De overgevoelige romanticus stierf op zijn zesentwintigste, waarschijnlijk zelfmoord. Een jaar te jong om bij de 27 Club te kunnen horen. Jammer. Het had de legende nog groter kunnen maken. Tenminste voor mij, ik ben gevoelig voor zulk soort dingen. Net zoals ik gevoelig ben voor zijn liedjes. Daarom luister ik er al maanden niet meer naar. Zijn breekbaarheid is de afgelopen maanden zelfs voor mij te zwaar. Nu kun je je afvragen of die breekbaarheid wel zo breekbaar is als je niet bekend bent met zijn tragische levensverhaal. Tja, geen idee. Ik ken zijn levensverhaal en zijn afloop. Zesentwintig jaar. Ik ben zesentwintig.
Het koffiemeisje e-mailde mij ooit: “joh, wat is dat toch met die jongens van 26 die nick drake willen zingen?” . Nu ken ik niet zoveel jongens die dat willen, geen enkele eigenlijk. De zingende jongens van zesentwintig die ik ken hebben niet zoveel met singer-songwriters en willen slechts knallen met de band. Ook een nobel streven. Toch heeft ze zoals wel vaker waarschijnlijk best een punt. Nick Drake is voor de blanke niet gespierde jongen die zijn licht gekrulde haar niet kamt en zich in blauwe overhemdjes hijst. De jongen die zich het onbegrepen uiterlijk heeft aangemeten. Duidelijk iets van een fase. Zij kent gewoon veel van zulke aanstellers. Toch denk ik niet dat zijn muziek een fase is, daarvoor is het te mooi. Veel te mooi. Zo mooi zelfs dat ik Pink Moon zonder schaamte cadeau doe aan muzen op het strand, verpakt in bruin kaftpapier. Heel soms kloppen de dingen gewoon.
Toch blijft deze videoclip voor mij een raadsel van toevalligheden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten