HET INDIVIDU

Bauhaus onderwijsprogramma, 1922

ZONDAG 27092009

Ik wilde eigenlijk over haar schrijven toen ik me gisteren voor nam om vandaag weer een stukje te produceren. Dit kwam voornamelijk door de “We hebben het heus wel door hoor” opmerking van enkele dagen geleden. Ik ben alleen bang dat er momenteel niet meer zoveel door te hebben valt. Misschien ook maar beter. Ik vrees van niet. Er is nog een kleine week te gaan om de wallen weg te werken en mijn charmante ik weer te hernemen. Iemand suggesties? Maar goed, dit is niet echt boeiend. Bijna net zo saai als ex-dispuutsgenoten, al is dat blijkbaar gemeen om te zeggen. God o god wat bezit ik toch een venijn, daar moet ik echt een keer wat aan doen. Mijn zus gaat trouwen! Ze is gevraagd op een bankje in het land van de onbegrensde mogelijkheden door de ridder die daar ook was. Dit was geen toeval, ze waren namelijk samen op vakantie terwijl ik op hun plantjes paste, die weer in Amsterdam Oost stonden. Liefde. Het bestaat dus toch. Golden slumbers vulde mijn ogen aan de landelijke keukentafel. Dit klikt gay en dat is het ook, maar het is ook waar. Wat ook waar is, is dat het ons oud maakt. Ik bedoel officieel oud. Dat is niet erg. Bovendien wordt ook Sander nu ridder, nu vallen mijn Rutger Hauer achtige blonde lokken ook eindelijk op hun plaats. Eindelijk ridder. Eindelijk een gimmick waar ik wat aan heb.

UP TO ME

Wat heb ik gedaan

Zit ik hier

op mijn stoel

in mijn huis

alleen. Met mijn handen voor mijn ogen.

Probeer de dromer weer te vinden

weer te voelen

weer te zijn

te stralen, te lopen

er is meer

dit is slechts iets

niet het

denk ik

of toch

nee

Ik schuif het bed weg, de posters liggen onder het stof

jij kan overal zijn en ik ben hier, wil ik weten waar je bent

wil ik weten hoe het met je gaat, geen idee

Ik heb zin in koffie en sokken op de bank

De citruspers draait al snorrend door

sap druppelt op het keukenblad

berichten stromen binnen op mijn scherm

ieder zijn eigen kleur

groen, oker, paars, blauw en roze

het is mooi geweest

Terug naar de dromen

op weg naar de bank

de bank die maar niet wil zitten.

Een berichtje van haar in een vreemde taal

stuur iets onbegrijpelijks terug

de bloem is nu groen waar het ooit roze was

had ik hem toch moeten drogen

Als ik dit zou lezen zou ik er ook weinig van begrijpen

ik ben geen Spinvis

hoeft ook niet, of wel

misschien is een visie een idee

maar mensen met een mening zijn altijd zo saai

ze houden hun handen voor hun ogen.

Het is aan mij.

THOM YORKE ft. ANDY YORKE - ALL FOR THE BEST

REASONABLE AND SENSIBLE

Het contract is getekend. Niet met bloed, maar met een zwarte MUJI fineliner en een vermoedelijk willekeurige blauwe balpen. Hoewel de zon al begon te zakken gebeurde het ondertekenen in een sfeer die weinig tot niet aan een Dr. Johannes Faust deed denken. Toch moet die charmante Brabantse truiendrager weten dat hij nu van mij is. Van mij alleen. De boer maar net zo goed de aas van zijn virtuele pokerspelen zijn nu mijn eigendom. Dat is het risico van huisgenoot willen worden van mij. Langzaam zuig ik je leeg. Niet op een seksuele manier natuurlijk, of misschien ook wel. Wie zal het zeggen? De toekomst? Wie weet. De toekomst behoort immers toe aan de dromers. Hij kan moeilijk protesteren tegen zijn waarschijnlijk nog onbekende lot. Er is getekend en wanneer je bepaalde letters in de overeenkomst met elkaar verbindt staat het er duidelijk: “Eigendom van S.R.B. de Vries”, en dat ben ik. Ik heb drie familieleden die op zes maart, ik herhaal zes maart jarig zijn, altijd Zwaluw lucifers in huis en twee ex-dispuutsgenoten die binnen afzienbare tijd op Mephisto’s zullen lopen. De één zal er vermoedelijk nu nog van walgen (echt waar!) en de ander zal geen idee hebben waar ik het over heb. Mephisto is namelijk een merk, maar geen merk als alle andere. Met mijn groene ogen zal ik heersen en bezitten. Mijn wallen worden jouw wallen, jouw krullen worden mijn krullen, in grijze trui en ongeschoren wangen op weg naar de eeuwige verveling. Zo’n anderhalf uur verwijderd van z’n Brabantse Kempen mag hij nadenken over het zorgvuldig gecreëerde mysterie Sander de Vries. Hij die in tegenstelling tot mijn eigen broer wel voor familie wordt aangezien, iets wat we niet zijn. Hoewel we wel net een contract hebben getekend, maar zoals al eerder vermeld in dit schrijfsel niet met bloed. Of hij moet balpenblauw bloed hebben dat hem tot minstens een prinsje maakt. Dat zou nog eens gaaf wezen.

GRIEP

Vannacht opzoek gegaan naar een koud gedeelte in het te grote zwarte bed met het te kleine matras. Het bed dat ik bezit sinds jij weg bent. Ik durfde alleen mijn hoofd niet op het tweede kussen te leggen, omdat ik ’s nachts mijn laptop daar altijd bewaar. Niet omdat ik bang ben voor inbrekers of ander boeventuig, maar Sander kijkt altijd even een aflevering van het een of ander voordat hij eindelijk zijn luikjes toe doet. Ik legde mijn hoofd dus in de koude strook tussen de kussens. Een vreemde kronkel in mijn nek was het gevolg deze ochtend.

Ik ben ziek. Niet echt ziek, geen kanker, Pfeiffer of Aids, maar griep. Griep. Het klinkt al als bijna niets. Ik geef de 'ie' de schuld. Die maakt het klein. Om de kleinheid van de ziekte nogmaals te benadrukken verkleinen we griep ook nog eens regelmatig. “Ik heb een griepje.”, dat soort taal. Het klinkt bijna gezellig. Dat was het natuurlijk ook, vroeger. Geen proefwerken en films kijken op de bank terwijl je moeder een geraspt appeltje met kaneel kwam brengen. Als je echt ziek was, meestal ’s nachts, dan kwam papa altijd even zijn hand op mijn verhitte voorhoofd leggen. Toen kwam alles nog goed. Nu sleep ik mezelf in een Adidas joggingbroek naar de supermarkt om fruit te kopen. Straks James Bond. Eigenlijk zou ik een oude, een echte moeten kijken. Niet alleen omdat het borsthaar van good old Sean mij een fijn beeld lijkt, maar vooral omdat het tempo in die films geen hoofdpijn brengt, maar mij hopelijk kan terug brengen naar die veilige hand op mijn voorhoofd.

Alles komt goed.

Het is maar een griepje.

"THIS NEVER HAPPEND TO THE OTHER FELLOW"

SHELTER FOR THE STORM

Het werd langzaam kouder, hoewel daar de vorige dag nog weinig van te merken was geweest. Het terras had vol gezeten en de Prosecco had rijkelijk gevloeid. Er werd zelfs veel Heidsieck per glas besteld. Er was blijkbaar veel te vieren in de stad die nooit leek te werken. De serveersters hadden in ieder geval veel geklaagd over de instabiliteit van fluitglazen –fluuts- op een dienblad, iets waar die meisjes gelijk in hebben. Maar wat valt er tegen te doen? Weinig. Glimlachen is misschien een oplossing, waarschijnlijk zelfs dé oplossing. Wie zal het zeggen? Hij in ieder geval niet. Hij zat onder de pukkels en zijn wallen bereikten bijna zijn wangen.

De herfst kwam eraan en dat is een goed teken. Hij was in tijd een half jaar verder, qua gevoel ongeveer een kwartier, twintig minuten hooguit. Hij hield van de herfst maar vooral van de winter. De mensen werden mooier. Een zomerjurkje staat iedereen, terwijl een mooie dikke winterjas van veel meer smaak of wansmaak doet getuigen. Hoewel zij een enorme zonaanbidster was waren ze het hier altijd over eens geweest. Ze waren het sowieso weinig oneens met elkaar geweest, alleen over het ietwat abrupte einde van hun één zijn. Ze is nog steeds zijn tweeling, alleen dan zonder gevoel. Een naar kind dat zichzelf te gek vindt en denkt te kunnen denken met haar hoofd met haar cartooneske neus. Echter was hij wel haar precieze gezicht vergeten. Dat stoorde hem, maar maakte de dingen ook gemakkelijker soms. Al is een schim -want dat werd ze- angstaanjagender in het donker dan een compleet mens. En met de herfst kwamen de donkere dagen er weer aan. Griezelen met pepernoten en glühwein in het vooruitzicht dus. Dat belooft wat.

BLACK EYED DOG IV

Je kaart ligt naast me op Renkema's Schrijfwijzer. Het boze blonde jongetje heeft zijn handen in zijn bruine jas. Ik haat je, maar maak je geen zorgen ik haat mezelf net zo goed. Je hebt de juiste keuze gemaakt.

SMOKERS REFLECT

‘Hallo’, zei de koning van het blauwe overhemd. Hij had zijn lelijke zonnebril zoals altijd in zijn dunner wordende haar. Aansteller. Hij liep naar het besloten etentje achter in de kantine van het eigenlijke restaurant. In tegenstelling tot normaal zag de zaal er nu zowaar gezellig uit. Hoewel het woord ‘gezellig’ dit gegeven natuurlijk weer onderuithaalt. Verschrikkelijk woord dat typisch Nederlands is, een Belg zal het niet gebruiken. Misschien Jean-Marie Pfaff. Tenminste, dat hoop ik dan maar.

Niemand herkende overigens de hallo-zegger die onder zijn grijze driedelig sneakers droeg. Ik wel, en wist eindelijk hoe een meisje van dertien zich moet voelen terwijl ze beneveld onder geurkaarsen en wierrook een hitweek uitpluist. “Niet zo gelukkig, meisjes van dertien, d’r net tussenin”. Jongens zijn altijd iets later met die hele helse ontwikkeling. Ik, Sander de Vries, loop dus blijkbaar dertien jaar achter op dertien jarige meisjes. Geen probleem, ik krijg ze wel die vrouwen. Ooit. En dan zullen ze het weten.

Na enig aandringen werd ik toch maar naar de rustig rokende Belg geschopt. Hij stond op een taxi te wachten. Kom dan maar eens met een openingszin. ‘Hallo’ leek me een prima optie, al plagieerde ik hem dan wel. Blijkbaar was het een goede woordkeuze, want er volgde een hand, Groningen, Maastricht, een meningsverschil, de woorden ‘arti-farty’ en katerpraat.

‘Ik moet vanavond rond half twee draaien op de Wibautstraat 127, wel iets anders, maar zal ik Sander plus één op de gastenlijst zetten?’

Enkele uren later liep ik in het vers blauw langs de lange skinny jeans overheersende rij. Veel later werd het in de rookruimte zowaar gezellig. Zesentwintig jaar en nog niet te oud om te leren.

BLACK EYED DOG III

DE NIEUWE VAN KISS

DESTINO

STRIPS

Ergens achter mijn huis is een plein wat een Onze Lieve Vrouwe Plein achtige plek zou kunnen zijn. Dat is het niet en dat is vreemd. De mooie statige bomen maken het een donkere plek. Ideaal voor romantiek en andere herfst in Brussel dingen. Dit gevoel wordt nog verder versterkt door de lampensnoeren met gekleurde peertjes. Iets verderop is de meest droeve kroeg waar ik ooit uit gemakzucht ben geweest. Een kroeg die troost bied aan beoefenaars van de Japanse vechtsport Kendo. Ik heb geen idee hoe het plein heet, het is in ieder geval niet de Dam, althans dat denk ik. Zeker weten doe je het nooit tenslotte.

Maar goed.

Iedere keer als ik op het plein ben -en terwijl ik er niets te zoeken heb gebeurt het toch met enige regelmaat- springen de gifgroene letters vanuit een etalage tegen mij aan. ‘Strips’. Altijd al een groot zwak gehad voor dat woord. Ik heb net als menig Indo leren lezen door de Donald Duck uit te pluizen. Wil je echter een stripboek kopen ga dan niet naar die winkel. Geloof me. Het is een wax salon. Een winkel voor mensen die bang zijn voor haar. Alsof we niet al genoeg misleid worden.

INCLUDE ME OUT

Ik heb dit eerder meegemaakt. Ik weet het zeker en ik weet nog waar.
Sommigen blijven vallen. Op zo’n Lewis Carroll manier. Omdat ik uiteindelijk een jongen ben en broeken draag zal mijn onderbroekje niet te zien zijn zoals bij meisje Alice wel het geval was.

De tijd lijkt snel te gaan in tegenstelling tot de rest. Mijn lippen zijn droog en kapot. Een overblijfsel van het weekend. Het weekend was half geslaagd. Er is vooruitgang dus. Ik ken alleen echt te weinig mensen die er toe doen. Ik heb me een aantal jaren geleden flink vergist.

Tot die conclusie kwam ik na de te korte zeetocht toen ik schelpjes aan het verzamelen was in de branding. Geen scheermessen ditmaal.

Jammer,
maar ook dat was niet de eerste keer.

Wel twee dode kwallen. Het kan altijd erger, ik heb tenminste beenderen.
Nu nog een ruggengraat.

Neem me mee. Naar de duinen en breng me terug.
Of verder en dan weg.

Ik ken het.
Ik weet het.

Sander de Vries is klaar. Wanneer komt het uit. Het verhaal heeft lang genoeg geduurd.

Laat me niet.