Het werd langzaam kouder, hoewel daar de vorige dag nog weinig van te merken was geweest. Het terras had vol gezeten en de Prosecco had rijkelijk gevloeid. Er werd zelfs veel Heidsieck per glas besteld. Er was blijkbaar veel te vieren in de stad die nooit leek te werken. De serveersters hadden in ieder geval veel geklaagd over de instabiliteit van fluitglazen –fluuts- op een dienblad, iets waar die meisjes gelijk in hebben. Maar wat valt er tegen te doen? Weinig. Glimlachen is misschien een oplossing, waarschijnlijk zelfs dé oplossing. Wie zal het zeggen? Hij in ieder geval niet. Hij zat onder de pukkels en zijn wallen bereikten bijna zijn wangen.
De herfst kwam eraan en dat is een goed teken. Hij was in tijd een half jaar verder, qua gevoel ongeveer een kwartier, twintig minuten hooguit. Hij hield van de herfst maar vooral van de winter. De mensen werden mooier. Een zomerjurkje staat iedereen, terwijl een mooie dikke winterjas van veel meer smaak of wansmaak doet getuigen. Hoewel zij een enorme zonaanbidster was waren ze het hier altijd over eens geweest. Ze waren het sowieso weinig oneens met elkaar geweest, alleen over het ietwat abrupte einde van hun één zijn. Ze is nog steeds zijn tweeling, alleen dan zonder gevoel. Een naar kind dat zichzelf te gek vindt en denkt te kunnen denken met haar hoofd met haar cartooneske neus. Echter was hij wel haar precieze gezicht vergeten. Dat stoorde hem, maar maakte de dingen ook gemakkelijker soms. Al is een schim -want dat werd ze- angstaanjagender in het donker dan een compleet mens. En met de herfst kwamen de donkere dagen er weer aan. Griezelen met pepernoten en glühwein in het vooruitzicht dus. Dat belooft wat.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten