donderdag 30 juli 2009
MICROSOFTOFFICEFORMACUPDATE III
Na een Dauphine wijnmiddagavondje lag daar dan eindelijk eens post voor Sander op de trap. De envelop bevatte mijn eerste legaal aangeschafte software ooit. Ik word ouder en ouder.
woensdag 29 juli 2009
dinsdag 28 juli 2009
zaterdag 25 juli 2009
OP FIETSE
Doorweekt was het juiste woord. Gek genoeg had Sander het niet koud. Het was dan ook niet koud, maar wel nat. Erg nat. Het vocht trok omhoog in zijn boxershort. Dit zou erotisch kunnen klinken, maar dat was het niet. Het was regen. Bovendien had hij die boxershort ooit gekregen van zijn broer. Jij vond die boxershort altijd ordinair. Iets waar je wel gelijk in had. Jongens in tropische zwemparadijzen droegen zulk soort onderbroeken altijd onder hun te lange zwembroek. Het elastiek met de merknaam erop paradeerde bij zulke types altijd tussen navel en zwembroekrand.
Eerst maar eens koffie, ze hadden de bus toch al gemist door zijn lange dolen door onbekende gedeelten van de stad. Hij herkende het koffieapparaat. Het was hetzelfde type machine als in het restaurant waar hij werkte, alleen kwam hier de melk er automatisch uit. Hoewel de cappuccino’s er redelijk tot goed uit zagen smaakten ze naar fucking blubber. In het raam zag Sander zichzelf. Niets geen sexy ploertenkoppie vers uit de regen. Neen. De spiegeling liet slechts een verlopen figuur zien compleet met dunne sliertjes haar. Ze dronken kabbelend hun soepkom cappuccino uit en liepen weer naar de bushalte. Het was gestopt met regenen.
‘Ik denk niet dat ik ooit zoveel fietsen bij elkaar heb gezien’. Ergens te midden van dit enorme fietsenkerkhof moesten ook hun fietsen staan. Ze waren ze kwijt sinds afgelopen zondag toen ze samen een matinee hadden gedaan. Het stond duidelijk aangegeven dat ze hun fietsen niet mochten parkeren op de plaats waar ze ze hadden neergezet. Sander had het alleen even niet gezien, zoals wel meer. De film was wel geweldig geweest. Toen ze er die zondag achter kwamen dat hun fietsen er niet meer waren was hij uit pure ellende maar teveel stripboeken gaan kopen. Hij voelde de twee Palmpjes behoorlijk in zijn benen namelijk en dat diende gecompenseerd te worden. Uit zowel schuldgevoel als behoefte aan een doel ging hij opzoek naar een boekje voor dat meisje waar koffie zo ontzettend goed bij staat. Het meisje dat zo grappig loopt. Dit bleek gemakkelijker dan gedacht. Hij kende haar, maar ook weer niet zo goed. Dus kon hij afgaan op het beeld dat ze van elkaar hadden gecreëerd.
Maar goed.
De fietsen vonden ze terug en na twee handtekeningen en tien euro mochten ze de terugweg terug gaan vinden. Het zou wel even fietsen worden en de wolken kleurden weer donkergrijs. Met dit vooruitzicht voelde hij zich nogal Nederlander. Hij werd er bijna week van.
Vanavond weer werken.
Eerst maar eens koffie, ze hadden de bus toch al gemist door zijn lange dolen door onbekende gedeelten van de stad. Hij herkende het koffieapparaat. Het was hetzelfde type machine als in het restaurant waar hij werkte, alleen kwam hier de melk er automatisch uit. Hoewel de cappuccino’s er redelijk tot goed uit zagen smaakten ze naar fucking blubber. In het raam zag Sander zichzelf. Niets geen sexy ploertenkoppie vers uit de regen. Neen. De spiegeling liet slechts een verlopen figuur zien compleet met dunne sliertjes haar. Ze dronken kabbelend hun soepkom cappuccino uit en liepen weer naar de bushalte. Het was gestopt met regenen.
‘Ik denk niet dat ik ooit zoveel fietsen bij elkaar heb gezien’. Ergens te midden van dit enorme fietsenkerkhof moesten ook hun fietsen staan. Ze waren ze kwijt sinds afgelopen zondag toen ze samen een matinee hadden gedaan. Het stond duidelijk aangegeven dat ze hun fietsen niet mochten parkeren op de plaats waar ze ze hadden neergezet. Sander had het alleen even niet gezien, zoals wel meer. De film was wel geweldig geweest. Toen ze er die zondag achter kwamen dat hun fietsen er niet meer waren was hij uit pure ellende maar teveel stripboeken gaan kopen. Hij voelde de twee Palmpjes behoorlijk in zijn benen namelijk en dat diende gecompenseerd te worden. Uit zowel schuldgevoel als behoefte aan een doel ging hij opzoek naar een boekje voor dat meisje waar koffie zo ontzettend goed bij staat. Het meisje dat zo grappig loopt. Dit bleek gemakkelijker dan gedacht. Hij kende haar, maar ook weer niet zo goed. Dus kon hij afgaan op het beeld dat ze van elkaar hadden gecreëerd.
Maar goed.
De fietsen vonden ze terug en na twee handtekeningen en tien euro mochten ze de terugweg terug gaan vinden. Het zou wel even fietsen worden en de wolken kleurden weer donkergrijs. Met dit vooruitzicht voelde hij zich nogal Nederlander. Hij werd er bijna week van.
Vanavond weer werken.
donderdag 23 juli 2009
ZOEKTOCHT
Sander heeft er volgens mij nooit een geheim van gemaakt dat als hij zou roken -iets dat hij helaas niet doet- hij Gauloises Blondes zou roken. Het blauwe pakje met de helm met vleugels aan weerszijden. Een Asterix helm. Of eigenlijk heeft Asterix een Gauloises helm. De Galliërs, ook in dat kleine dorpje dat moedig weerstand bleef bieden aan de overweldigers, droegen waarschijnlijk geen vleugels aan hun helm. De sigaretten waren er eerder dan de strip en de makers konden niet om zo’n groot nationaal symbool als het sigarettenmerk heen. Vandaar.
Zo’n verhaal maakt het om gerookt te worden. Dit is echter niet de enige redenen. Gauloises straalt het uit. Meer kan ik er niet van maken. Wel minder. In Frankrijk schijnt Gauloises juist niet koel te zijn, maar dat maakt niet uit, want we zijn in de Nederlanden. Het land waar de kleine blonde Galliër nog nooit is geweest.
Er is ook een redelijke kans dat hij, de hoofdpersoon en held van dit blog, zijn eigen filtersigaretten zou maken. Eigen hulzen, eigen tabak en zo’n machtig mooi rats apparaat. Een bijkomend voordeel is dat dit blijkbaar een goedkopere manier is van sigaretten voorziening. Maar ach, voor dat argument heeft hij zich nog nooit laten strikken. Bovendien zou hij dan een prijzig opbergblikje met ingegraveerde initialen aanschaffen. Nee. Het ware argument van zelfgefabriceerde filtersigaretten is dat je voordat je zo’n rakker opsteekt, altijd eerst drie of vier keer met je sigaret (het verlengde van je hand, je zijn) op de tafel of je sigarettenblikje moet tikken. Als voorspel voor het genot.
Een sigaret zou hem intens goed staan. Als hij cowboy was zou Sander overigens Camel roken. Uiteraard uit zo’n zacht pakje. Misschien zelfs een Zippo.
Waarom hij dat zou doen is simpel. Daarom.
Zo’n verhaal maakt het om gerookt te worden. Dit is echter niet de enige redenen. Gauloises straalt het uit. Meer kan ik er niet van maken. Wel minder. In Frankrijk schijnt Gauloises juist niet koel te zijn, maar dat maakt niet uit, want we zijn in de Nederlanden. Het land waar de kleine blonde Galliër nog nooit is geweest.
Er is ook een redelijke kans dat hij, de hoofdpersoon en held van dit blog, zijn eigen filtersigaretten zou maken. Eigen hulzen, eigen tabak en zo’n machtig mooi rats apparaat. Een bijkomend voordeel is dat dit blijkbaar een goedkopere manier is van sigaretten voorziening. Maar ach, voor dat argument heeft hij zich nog nooit laten strikken. Bovendien zou hij dan een prijzig opbergblikje met ingegraveerde initialen aanschaffen. Nee. Het ware argument van zelfgefabriceerde filtersigaretten is dat je voordat je zo’n rakker opsteekt, altijd eerst drie of vier keer met je sigaret (het verlengde van je hand, je zijn) op de tafel of je sigarettenblikje moet tikken. Als voorspel voor het genot.
Een sigaret zou hem intens goed staan. Als hij cowboy was zou Sander overigens Camel roken. Uiteraard uit zo’n zacht pakje. Misschien zelfs een Zippo.
Waarom hij dat zou doen is simpel. Daarom.
wordt vervolgd
woensdag 22 juli 2009
THE MASTERPLAN
Goed. Waar waren we gebleven?
Is het nu echt zo moeilijk om gewoon iedere dag een stukje te typen? Sommigen hebben al zesentwintig pagina’s klaar voor een ware novelle met wel drie verschillende mogelijkheden om te openen. In het Angelsaksisch nog wel.
Maar zij is mij niet. Helaas. Zij hoeft zich alleen maar zorgen te maken over het feit dat ze een meisje is. Ik daarentegen ben dankzij die kleine blonde weer flink in Bob. Sander was er even uit. Even maar. Echter is er slechts een nachtelijke gmailconversatie voor nodig om Youtube weer af te struinen opzoek naar Bob en opzoek naar troost. Youtube is het dichtst wat Sander bij het dandyisme kan komen. Mijn vader bezat tenminste nog zijn eigen briefpapier. Heel wat voor een Zeeuws-Vlaming. Ik bezit slechts zijn laffe krullen, en zelfs dat niet eens echt.
Terwijl ik gisteren tegenover of naast -net hoe je het wilt zien- dat ene koffiemeisje aan het zeuren was zweette ik wat en dronk ik mijn kopje uit. Verder mompelde ik iets over plannen. Misschien loog ik daar langs de Amstel, maar misschien heb ik volgende week wel plannen. Verzonnen plannen om uit te voeren zijn beter dan niets uitvoeren.
Voor jou altijd.
Is het nu echt zo moeilijk om gewoon iedere dag een stukje te typen? Sommigen hebben al zesentwintig pagina’s klaar voor een ware novelle met wel drie verschillende mogelijkheden om te openen. In het Angelsaksisch nog wel.
Maar zij is mij niet. Helaas. Zij hoeft zich alleen maar zorgen te maken over het feit dat ze een meisje is. Ik daarentegen ben dankzij die kleine blonde weer flink in Bob. Sander was er even uit. Even maar. Echter is er slechts een nachtelijke gmailconversatie voor nodig om Youtube weer af te struinen opzoek naar Bob en opzoek naar troost. Youtube is het dichtst wat Sander bij het dandyisme kan komen. Mijn vader bezat tenminste nog zijn eigen briefpapier. Heel wat voor een Zeeuws-Vlaming. Ik bezit slechts zijn laffe krullen, en zelfs dat niet eens echt.
Terwijl ik gisteren tegenover of naast -net hoe je het wilt zien- dat ene koffiemeisje aan het zeuren was zweette ik wat en dronk ik mijn kopje uit. Verder mompelde ik iets over plannen. Misschien loog ik daar langs de Amstel, maar misschien heb ik volgende week wel plannen. Verzonnen plannen om uit te voeren zijn beter dan niets uitvoeren.
Voor jou altijd.
maandag 20 juli 2009
BLOOD ON THE TRACKS
Hoe heb ik alles kunnen verliezen. Simpel door te weinig te hebben of te hebben nagestreefd. Met krullen ben je er namelijk nog niet. Blijkbaar.
Het album aan jou is na drie maanden op de post gedaan. Het was éénzevenentwintig om te kunnen versturen. Tel daar de kosten van het (overigens bloedmooie) album en de envelop met bubbeltjesplastic voering op en je weet hoeveel je momenteel waard bent.
Waar blijft de inkleuring?
Het album aan jou is na drie maanden op de post gedaan. Het was éénzevenentwintig om te kunnen versturen. Tel daar de kosten van het (overigens bloedmooie) album en de envelop met bubbeltjesplastic voering op en je weet hoeveel je momenteel waard bent.
Waar blijft de inkleuring?
zondag 19 juli 2009
vrijdag 17 juli 2009
donderdag 16 juli 2009
UITINDESAAIESTADVOLMETTOURISTENBUBBELS
‘En waarom worden daar géén grappen over gemaakt!’
‘Tja. Ik heb hier geen zin in. We gaan.’
‘Zal ik dan maar bier halen’, zei de grote Amsterdammer iets later onder de grote parasol. De parasol diende op dat moment als paraplu op het terrassenplein. De studentikoze ober arriveerde met zijn studentenvet iets later. Grote Amsterdammer was al naar binnen om zijn bestelling door te geven. ‘Die gasten moeten zo hard werken, een heel terras in z’n eentje.’
‘Ja.’
Weer iets later in het Cooldown Café. ‘Mijn beurt!’. Aan het publiek te zien staat het café duidelijk in de Lonely Planet: Europe on a shoestring. Het publiek was vrij snel vertrokken. Waarschijnlijk naar de volgende LP-hotspot. De drie besloten dat ze niet cool genoeg waren om een vrijwel lege tent te vullen en ook zij verdwenen. Het werd nu echt donker.
Volgende tent. Deze was wat bekender. ‘Jouw beurt. Bestel ook even drie Berenburg, das hip hier.’. ‘Gatverdamme, wel lekkere wijven hier.’. ‘Het gaat hier ook niet gebeuren, zullen we verder gaan?’.
‘Die wijn. Jezus. Dat wijn zoiets met je kan doen.’. ‘Jouw beurt!’. ‘Gelukkig draaien ze hier slechts dertig seconden van ieder nummer. Ik verveel me nogal snel.’. ‘Ik ga pissen.’. ‘Ik ga bier halen.’.
‘Jouw beurt!’. ‘Zak die je daar bent, ik heb net gehaald.’. ‘Lul niet, schrale hond!’. ‘Ik heb net gehaald!’. ‘Ik ga pissen.’. ‘Ik ook.’
‘Hé weet je, de bottomline is, dat ik je uiteindelijk geen loser vind.’. ‘Mooi, dan is het goed.’. ‘Loser!’.
‘Bier?’
Bruin haar, in het wit met rode streepjes. Horizontale lijntjes. Glimlach. Veertig seconden Michael Jackson. Bier valt. Waarom doen mensen dit? ‘Waar is Arjan Robben?’. ‘Daar, maar hij is het niet.’. Glimlach.
‘Hé, ik ga ervandoor’, zei wit met rood. ‘Oké.’. ‘Hoe heet je eigenlijk?’. ‘Frederick, en jij?’.
‘Lul dat je daar bent, waarom jij wel en ik niet?’. ‘Omdat jij wel leuk bent.’
‘Bier?’
‘We gaan.’
‘Kut, de snackbar is dicht, kutzooi! Die wilde ik je echt graag laten zien’
‘Jullie hebben me kapot gemaakt!’
‘We bellen morgen.’
‘Kapot gemaakt!’
‘Tja. Ik heb hier geen zin in. We gaan.’
‘Zal ik dan maar bier halen’, zei de grote Amsterdammer iets later onder de grote parasol. De parasol diende op dat moment als paraplu op het terrassenplein. De studentikoze ober arriveerde met zijn studentenvet iets later. Grote Amsterdammer was al naar binnen om zijn bestelling door te geven. ‘Die gasten moeten zo hard werken, een heel terras in z’n eentje.’
‘Ja.’
Weer iets later in het Cooldown Café. ‘Mijn beurt!’. Aan het publiek te zien staat het café duidelijk in de Lonely Planet: Europe on a shoestring. Het publiek was vrij snel vertrokken. Waarschijnlijk naar de volgende LP-hotspot. De drie besloten dat ze niet cool genoeg waren om een vrijwel lege tent te vullen en ook zij verdwenen. Het werd nu echt donker.
Volgende tent. Deze was wat bekender. ‘Jouw beurt. Bestel ook even drie Berenburg, das hip hier.’. ‘Gatverdamme, wel lekkere wijven hier.’. ‘Het gaat hier ook niet gebeuren, zullen we verder gaan?’.
‘Die wijn. Jezus. Dat wijn zoiets met je kan doen.’. ‘Jouw beurt!’. ‘Gelukkig draaien ze hier slechts dertig seconden van ieder nummer. Ik verveel me nogal snel.’. ‘Ik ga pissen.’. ‘Ik ga bier halen.’.
‘Jouw beurt!’. ‘Zak die je daar bent, ik heb net gehaald.’. ‘Lul niet, schrale hond!’. ‘Ik heb net gehaald!’. ‘Ik ga pissen.’. ‘Ik ook.’
‘Hé weet je, de bottomline is, dat ik je uiteindelijk geen loser vind.’. ‘Mooi, dan is het goed.’. ‘Loser!’.
‘Bier?’
Bruin haar, in het wit met rode streepjes. Horizontale lijntjes. Glimlach. Veertig seconden Michael Jackson. Bier valt. Waarom doen mensen dit? ‘Waar is Arjan Robben?’. ‘Daar, maar hij is het niet.’. Glimlach.
‘Hé, ik ga ervandoor’, zei wit met rood. ‘Oké.’. ‘Hoe heet je eigenlijk?’. ‘Frederick, en jij?’.
‘Lul dat je daar bent, waarom jij wel en ik niet?’. ‘Omdat jij wel leuk bent.’
‘Bier?’
‘We gaan.’
‘Kut, de snackbar is dicht, kutzooi! Die wilde ik je echt graag laten zien’
‘Jullie hebben me kapot gemaakt!’
‘We bellen morgen.’
‘Kapot gemaakt!’
dinsdag 14 juli 2009
BLAUW
En daar stond hij voor de spiegel, die wel eens schoon gemaakt mocht worden overigens, maar alles op z’n tijd. Eerst even kijken hoe het gezicht de nacht had overleefd. Hij stak zijn tong uit. Die bleek blauw. Blauw als van goedkope wijn. Het was alleen geen goedkope wijn geweest. Hij ademde tegen de spiegel en tekende een smiley in zijn eigen gecreëerde condens.
Eerst even douchen en dan scheren, want vanavond werd het stappen geblazen met de jongens. Dat zou me daar een feest worden, want de grote Amsterdammer zou alles regelen. Het beloofde in ieder geval veel. Heel veel. Strontvervelende discussies, omdat de jongens er nog steeds heilig van overtuigd waren dat ze een mening hadden. Gezeur wanneer iemand naar huis gaat, of bier in plaats van wijn wilt, het splitten van de rekening, wie de karaffen water ging betalen, en het wel of niet kunnen bestellen van een dubbele espresso. Hoewel dat laatste duidelijk mag zijn. Een doppio espresso is voor losers.
Deze avond ging het gebeuren. Hij voelde het. Niet met alle jongens overigens. Twee zijn al met vakantie. De pispaaltjes van de nog komende avond zijn dus nu al bepaald. Dat scheelt weer een hoop gedoe. Nog een keer kijken naar de blauwe tong en aan de slag, er moest geschilderd worden.
Later op straat zag hij een moeder die eerst van hem was geweest. Ze was weinig tot niets veranderd. Ze was nu alleen moeder. Haar blonde krulletjes leefde in de zon, en haar hoektandje stond nog even charmant scheef als voorheen.
Eerst even douchen en dan scheren, want vanavond werd het stappen geblazen met de jongens. Dat zou me daar een feest worden, want de grote Amsterdammer zou alles regelen. Het beloofde in ieder geval veel. Heel veel. Strontvervelende discussies, omdat de jongens er nog steeds heilig van overtuigd waren dat ze een mening hadden. Gezeur wanneer iemand naar huis gaat, of bier in plaats van wijn wilt, het splitten van de rekening, wie de karaffen water ging betalen, en het wel of niet kunnen bestellen van een dubbele espresso. Hoewel dat laatste duidelijk mag zijn. Een doppio espresso is voor losers.
Deze avond ging het gebeuren. Hij voelde het. Niet met alle jongens overigens. Twee zijn al met vakantie. De pispaaltjes van de nog komende avond zijn dus nu al bepaald. Dat scheelt weer een hoop gedoe. Nog een keer kijken naar de blauwe tong en aan de slag, er moest geschilderd worden.
Later op straat zag hij een moeder die eerst van hem was geweest. Ze was weinig tot niets veranderd. Ze was nu alleen moeder. Haar blonde krulletjes leefde in de zon, en haar hoektandje stond nog even charmant scheef als voorheen.
maandag 13 juli 2009
24 HOUR PARTY PEOPLE
Ongeluk is gelukkig iets wat bedoelt is om te delen. Zelf ben ik al lang het stadium gepasseerd dat ik met enig fatsoen gelukkige mensen ten alle tijden met mijn ellende lastig kan zeuren. Vandaar dat ik het zonder fatsoen doe. Gelukkig zijn er nog genoeg ongelukkige mensen over die dol zijn op andermans naargeestige dwalingen. Ook meisjes. Vooral meisjes eigenlijk. Meisjes met een pony. Breng je gekrenkte verhaal met een (eventueel sarcastische) glimlach en je komt een heel eind. Op deze manier is het ook niet nodig om echt te vertellen hoe je je voelt. Niemand is tenslotte opzoek naar de waarheid. Ook zij niet. Soms gaat het slechts om de uitstraling van een vleugje Heath Ledger in zijn adaptatie van Mr. J., wijn, Brandmeesters koffie, en een net aangeschafte arthouse-film in het zwart en het wit. Vraag blijft hoelang deze Sander nog houdbaar is.
Sander gaat dit meisje overigens niet versieren. Die tijden zijn met haar al vervlogen. Bovendien stonk de mevrouw voor mij in de rij van de Concerto zo erg naar smerig dat het tot nadenken aanzette.
Anton Corbijn (1979). Joy Division. London.
Sander gaat dit meisje overigens niet versieren. Die tijden zijn met haar al vervlogen. Bovendien stonk de mevrouw voor mij in de rij van de Concerto zo erg naar smerig dat het tot nadenken aanzette.
Anton Corbijn (1979). Joy Division. London.
zaterdag 11 juli 2009
AVANT GARDE
Terence Young (1962). Dr. No, MGM.
Normaal bij de tandarts lees ik altijd de Donald Duck Extra. Het blad is weer net wat anders dan het vrolijk weekblad. Het is wat meer gericht op langere verhalen die qua tekenstijl niet altijd in de echte Donald Duck kunnen geloof ik. De afbeelding op het voorblad springt je via een wit kader tegemoet. Aan de schreeuwerige gele letters die het woord ‘extra’ vormen valt af te lezen dat het hier om een product gaat van eind jaren tachtig beging jaren negentig. Daarvoor heette het Stripgoed, maar eigenlijk weet ik dat niet meer zeker. Er zijn tijden geweest dat ik dat wel wist. Tijden veranderen blijkbaar.
Enfin.
Ditmaal bij de tandarts was er geen Donald Duck Extra of een ander (strip)blad voor mannen te vinden. Niet alleen de inhoud maar het gehele lectuurrek was een andere dan vorig jaar. Zelfs wachtruimtes veranderen. Vandaar dat ik een Avant Garde pakte. Op pagina vier stond een inleiding van waarschijnlijk de hoofdredactrice. Naast dit stukje waren her en der wat foto’s geplaatst al was het een meisjesschoolagenda. En daar stond hij. Afgebeeld op een van de scheef gephotoshopte prentjes. Sir Sean Connery, toen nog gewoon Sean Connery geheten, de man der mannen. De man die zijn autobiografie niet over hemzelf laat gaan, de man die zo Schotland is dat hij alleen op de Bahamas kan wonen, maar veel belangrijker, de man die het prima vindt om vrouwen (bitches) te slaan. Wat doet hij, hij die sliep met Honey Rider, Pussy Galore en Plenty O’Toole, in een vrouwenblad? Moeten vrouwen echt alles afpakken, gewoon omdat ze dat blijkbaar kunnen?
Ik was er altijd van overtuigd dat meisjes alleen idolen hadden totdat ze een jaar of zestien worden en ze beginnen met zeuren. Dat mannen juist zoveel leuker zijn dan vrouwen omdat ze betrouwbaarder zijn in het aanbidden van hun helden en ze niet zomaar verbannen uit hun leven omdat ze zo nodig mijn hart moeten gaan breken.
Blijkbaar hebben ze zelfs hier op een bepaalde Avant Garde leeftijd niet meer genoeg aan. Dat is allemaal prima. Terugvallen op idolen is in tijden van crisis (lees: leegte in je leven) een logisch iets. Onthoudt slechts één ding, jullie hebben Peter André, maar Sean is van ons.
Tenminste dat dacht ik altijd.
vrijdag 10 juli 2009
TEMPO
Even weg uit de stad en terug naar toen, maar dan in het nu. Hier wassen twee katten zich zorgzaam door met hun natte kattenpootjes over hun kop te wrijven. Terwijl ze dat doen denderen hier geen trams, want dat is wat ze doen: denderen. Kippen doen dat niet, die tokkelen en kakelen. Vanochtend mooi wel vijf eieren, al zullen daar ook eieren van gisteren tussen hebben gezeten. Omdat ik dit niet honderd procent zeker weet, heb ik er met een potlood toch maar de datum van vandaag opgeschreven.
Vandaag is mijn zondag. Mijn dag van bezinning. Net koffie gezet, straks in de wilg klimmen, maar eerst mijn telefoon pakken en op verzenden drukken. Daar gaat een berichtje. En ik ontvang er twee. Eén van die kleine blonde en de tweede van haar.
Nog twee nachtjes slapen en het is weer zondag, maar dan een echte. Misschien maar eens naar de kerk, mijn haar zit vandaag tenslotte toch al in een scheiding.
Vandaag is mijn zondag. Mijn dag van bezinning. Net koffie gezet, straks in de wilg klimmen, maar eerst mijn telefoon pakken en op verzenden drukken. Daar gaat een berichtje. En ik ontvang er twee. Eén van die kleine blonde en de tweede van haar.
Nog twee nachtjes slapen en het is weer zondag, maar dan een echte. Misschien maar eens naar de kerk, mijn haar zit vandaag tenslotte toch al in een scheiding.
BLACK EYED DOG II
Tijdens zo'n nachtelijke rit bedenk je toch of het daadwerkelijk iets uitmaakt of je uitschiet. Een voordeel aan de polder, er zijn veel bomen. En al vouw je je Twingo er niet omheen dan kun je altijd nog aan een gaan hangen. Het is er warm genoeg voor, nietwaar.
woensdag 8 juli 2009
HIGH FIDELITY REVISITED
Het onverwachts ontvangen van een mixtape is een van de weinige dingen die het leven waard maken om te leven. Zelf een mixtape maken is een goede tweede. Naar een gekregen mixtape luisteren is ronduit verschrikkelijk. Je moet er namelijk een mening over hebben en die mening moet dromerig, sexy en positief zijn. Een mening als een grasveld bezaait met madeliefjes onder een deken van schapenwolkjes.
Nu is dit een erg fijne mixtape. Een wit schijfje van de Hema verpakt in een aquarelvel met een draadje erdoorheen om de boel bij elkaar te houden.
Lelijk woord eigenlijk: mixtape.
Maar goed.
Zelf heeft Sander slechts een aantal maal een mixtape gemaakt, allemaal voor jou. En al waren ze niet voor jou, dan gingen ze ongetwijfeld over jou. Het grootste nadeel van een mixtape. Je wilt met de liedjes en de volgorde waarin je ze plaatst altijd iets zeggen, en in de eventueel ontvangen liedjes wil je iets lezen. Ook al valt er niets of weinig te vertellen of te ontdekken in het rijtje nummers. Het blijft slechts popmuziek.
Het maakt allemaal niet zoveel uit. Een liedje is een melodie die je wel of niet kan meenemen. Zo kan ik me een periode herinneren, een gelukkige periode overigens, dat ik tegen drie verschillende meisjes vertelde dat ik bij het nummer Cherry Blossom Girl altijd aan haar moest denken. Het meisje dat charmant een fluitje kon drinken, het meisje met hese stem en grote ogen, en jij. Het dromerige nummer kon specifiek in die periode erg goed meisjes in verwarring brengen. Die zomer in het zuiden.
Op zich zijn alle nummers van Air dromerig, maar dit nummer gaat over een meisje met de prostitutie als beroep. Dit hield ik stil, waarschijnlijk omdat het grappig was.
Nu is dit een erg fijne mixtape. Een wit schijfje van de Hema verpakt in een aquarelvel met een draadje erdoorheen om de boel bij elkaar te houden.
Lelijk woord eigenlijk: mixtape.
Maar goed.
Zelf heeft Sander slechts een aantal maal een mixtape gemaakt, allemaal voor jou. En al waren ze niet voor jou, dan gingen ze ongetwijfeld over jou. Het grootste nadeel van een mixtape. Je wilt met de liedjes en de volgorde waarin je ze plaatst altijd iets zeggen, en in de eventueel ontvangen liedjes wil je iets lezen. Ook al valt er niets of weinig te vertellen of te ontdekken in het rijtje nummers. Het blijft slechts popmuziek.
Het maakt allemaal niet zoveel uit. Een liedje is een melodie die je wel of niet kan meenemen. Zo kan ik me een periode herinneren, een gelukkige periode overigens, dat ik tegen drie verschillende meisjes vertelde dat ik bij het nummer Cherry Blossom Girl altijd aan haar moest denken. Het meisje dat charmant een fluitje kon drinken, het meisje met hese stem en grote ogen, en jij. Het dromerige nummer kon specifiek in die periode erg goed meisjes in verwarring brengen. Die zomer in het zuiden.
Op zich zijn alle nummers van Air dromerig, maar dit nummer gaat over een meisje met de prostitutie als beroep. Dit hield ik stil, waarschijnlijk omdat het grappig was.
dinsdag 7 juli 2009
ROOK NAAR KOFFIE
Jim Jarmusch (2003). Coffee and Cigarettes.
Koffiedrinken kon ik dus nooit met jou. Jij hield het bij thee. Niet dat er iets mis is met thee, sommige van mijn beste vrienden zijn thee, maar koffiedrinken met een theemeisje is gewoon niet hetzelfde. Je hebt Coffee and Cigarettes en je hebt Tea with Mussolini, dat zegt genoeg.
Gisteren cappuccino gedronken met het meisje waarvan haar gelaatskleur al doet vermoeden dat koffie haar staat, en dat deed het. Gebladerd en gebabbeld door een fotoboek, filtermaling gekocht voor thuis, en op naar het Vondelpark met die ellendige asfaltwegen. Ik droeg een lichtblauw overhemd, slim fit uiteraard, en mocht een mixtape ontvangen. Ze was High Fidelity aan het lezen. Verder fantaseerde ze over een systeem vergelijkbaar met een walkman, maar dan voor geur. Zodat je altijd vers gemaaid gras of schone lakens bij je kon hebben. Het enige wat ik hierop kon terugzeggen, was dat in de jaren zeventig/tachtig zoiets geprobeerd was met televisie. Dat je in de tvgids, toen waarschijnlijk nog radiobode geheten, geurstrips had die je moest openkrabben op een aangegeven moment in het programma. Ze trok een vies gezicht. Ik durfde niet meer te zeggen dat ik deze kennis had opgedaan uit een oude Sjors en Sjimmie. Had Sean Connery ook al tweemaal laten vallen.
Het was mooi weer en we liepen naar het Centraal Station. Ik met mijn fiets in de hand. In 2011, 2012, of 2013 wordt het hier weer mooi. Misschien een beetje saai.
Nu drink ik koffie uit een mok. Het is een nieuwe uit San Francisco.
Alcatraz.
maandag 6 juli 2009
ONE OF THESE THINGS FIRST II
En daar zaten we aan lange tafels. Landelijker dan dit kan bijna niet. Zon, gras, een molen en het IJsselmeer. Eigenlijk Markermeer, maar ach een kniesoor die daar op let. Hoe had het er hier uitgezien als de Markerwaard ooit wèl was aangelegd? Dan was het mooiste stukje Nederland niets meer geweest dan een Almere-achtig iets. Waarom is dit het mooiste stukje Nederland? Omdat wij hier vandaan komen. Ik iets meer dan zij, en zij is jij.
De tunnel was dicht, dus na een rondrit door de plakkerige stad reden we eindelijk het landschap in. Het landschap wat ons naar de lange tafels zou brengen. Het landschap van gras en slootjes met hier en daar een bootje. Vogels die ik niet weet te benoemen. Broek in Waterland, Monnikendam, Van der Valk, FC Volendam in de verte, Edam en dan na de spoorwegovergang rechtsaf totdat het morgen wordt.
Heel veel meer dan een paar mooie en lelijke boerderijen zijn er niet te vinden, maar samen met het schooltje is dat meer dan genoeg.
De tunnel was dicht, dus na een rondrit door de plakkerige stad reden we eindelijk het landschap in. Het landschap wat ons naar de lange tafels zou brengen. Het landschap van gras en slootjes met hier en daar een bootje. Vogels die ik niet weet te benoemen. Broek in Waterland, Monnikendam, Van der Valk, FC Volendam in de verte, Edam en dan na de spoorwegovergang rechtsaf totdat het morgen wordt.
Heel veel meer dan een paar mooie en lelijke boerderijen zijn er niet te vinden, maar samen met het schooltje is dat meer dan genoeg.
zaterdag 4 juli 2009
ONE OF THESE THINGS FIRST
Als je bij de eerste speech al te begint te huilen, zou je kun denken dat ik nog niet over je heen ben.
vrijdag 3 juli 2009
EEN ZOMER VOL VIEUX
Nu de zomer is aangebroken zit het terras goed vol. Het terras bevindt zich onder een afdak dus een zonnebril is niet nodig. Daar zit je dan op het terras met je overbodige zonnebescherming. Vaak ook nog een RayBano. De oplossing die zowel de mannen en vrouwen van het terras hier op hebben gevonden is simpel maar doeltreffend: men steekt de bril in het geblondeerde haar, of wat daar nog van over is. Aan het einde van menig avond, wanneer zonnebrillen echt niet meer nodig zijn, arriveert hij.
Oude verwarde man.
Zijn fiets zet hij voor zijn tafeltje vlak bij de ingang. Achterop onder zijn snelbinders zes halve liter blikken Albert Heijn Pilsner. Hij draagt een zwarte pyjamabroek met daarboven een lichtblauw colbert. Hij bestelt een Vieux. Onder dat colbert draagt hij niets. Dit doet hij voor de lady’s denk ik. Na de derde Vieux worden de dingen anders. Het draait tenslotte om de dingen. De man loopt naar de meisjes aan de bar. ‘Jij bent lelijk’, en wankelt verder naar het toilet rechts achter. Na nog wat drankjes en gesprekjes met andere gasten steekt hij een joint op. De ober in het zwart loopt rustig op hem af. De man begint te schelden. Iets over de Maffia, met rust laten en oprotten. De ober blijft staan. De avond loopt bijna tegen zijn einde.
‘Het is allemaal Maffia hier!’
‘Dat heeft weinig te maken met deze situatie, er mag hier niet geblowd worden.’
‘Pisnicht!’
De oude beschonken man, waarvan zijn wallen doorlopen in de groeven rond zijn mond, wordt naar zijn fiets geholpen en verdere toekomstige toegang tot het terras ontzegt.
Dit ritueel herhaalt zich al enige tijd. Ik hoop hem volgende week weer te treffen daar vlakbij de ingang in zijn lichtblauwe colbert. Man zonder verhaal, maar met fiets.
Oude verwarde man.
Zijn fiets zet hij voor zijn tafeltje vlak bij de ingang. Achterop onder zijn snelbinders zes halve liter blikken Albert Heijn Pilsner. Hij draagt een zwarte pyjamabroek met daarboven een lichtblauw colbert. Hij bestelt een Vieux. Onder dat colbert draagt hij niets. Dit doet hij voor de lady’s denk ik. Na de derde Vieux worden de dingen anders. Het draait tenslotte om de dingen. De man loopt naar de meisjes aan de bar. ‘Jij bent lelijk’, en wankelt verder naar het toilet rechts achter. Na nog wat drankjes en gesprekjes met andere gasten steekt hij een joint op. De ober in het zwart loopt rustig op hem af. De man begint te schelden. Iets over de Maffia, met rust laten en oprotten. De ober blijft staan. De avond loopt bijna tegen zijn einde.
‘Het is allemaal Maffia hier!’
‘Dat heeft weinig te maken met deze situatie, er mag hier niet geblowd worden.’
‘Pisnicht!’
De oude beschonken man, waarvan zijn wallen doorlopen in de groeven rond zijn mond, wordt naar zijn fiets geholpen en verdere toekomstige toegang tot het terras ontzegt.
Dit ritueel herhaalt zich al enige tijd. Ik hoop hem volgende week weer te treffen daar vlakbij de ingang in zijn lichtblauwe colbert. Man zonder verhaal, maar met fiets.
donderdag 2 juli 2009
woensdag 1 juli 2009
't LAMPEGAT REKJE
De week voordat je alle ellende in mijn leven schopte was het carnaval. De dag na carnaval was het Eindhoven. Bouwmarkten in Eindhoven om iets specifieker te zijn. Bouwmarkten liggen meestal gebroederlijk bij elkaar op een industrieterrein. Zo ook in de lichtstad. Je zou er droevig van kunnen worden, maar ik niet. Zulk soort terreinen zijn voor een Sander de perfecte samensmelting tussen Martin Bril en Eigen Huis & Tuin. Door het grauwe Brabantse weer was er zelfs een vleugje Control in te ontdekken. Als je het wilde zien tenminste. Ik had Control toen nog niet gezien in ieder geval. Waarom zou ik ook, ik was gelukkig. Bovendien had ik een missie. Een handdoekenrekje voor naast onze Amsterdamse wasbak.
Na de aanschaf - die lastiger bleek dan je zou denken, er zijn namelijk veel handdoekenrekjes te vinden in verschillende bouwmarkten - stapte ik op de trein richting jou. Trots. Ik was namelijk een man geweest in een bouwmarkt. Bij aankomst kreeg ik van een vrolijke jij een sjaal. Wauw! Ik was een man geweest en jij had gebreid. Toen ik de sjaal in rood geel en groen die ik nog om had verving voor jouw breisel waren wij volgens mij liefde.
Jouw sjaal heb ik niet meer gedragen. Het is zomer. Het rekje kijkt mij echter priemend aan. Jij weet dat hij met stevige pluggen vast zit in de witte muur.
Na de aanschaf - die lastiger bleek dan je zou denken, er zijn namelijk veel handdoekenrekjes te vinden in verschillende bouwmarkten - stapte ik op de trein richting jou. Trots. Ik was namelijk een man geweest in een bouwmarkt. Bij aankomst kreeg ik van een vrolijke jij een sjaal. Wauw! Ik was een man geweest en jij had gebreid. Toen ik de sjaal in rood geel en groen die ik nog om had verving voor jouw breisel waren wij volgens mij liefde.
Jouw sjaal heb ik niet meer gedragen. Het is zomer. Het rekje kijkt mij echter priemend aan. Jij weet dat hij met stevige pluggen vast zit in de witte muur.
Abonneren op:
Posts (Atom)
