AVANT GARDE

Terence Young (1962). Dr. No, MGM.


Normaal bij de tandarts lees ik altijd de Donald Duck Extra. Het blad is weer net wat anders dan het vrolijk weekblad. Het is wat meer gericht op langere verhalen die qua tekenstijl niet altijd in de echte Donald Duck kunnen geloof ik. De afbeelding op het voorblad springt je via een wit kader tegemoet. Aan de schreeuwerige gele letters die het woord ‘extra’ vormen valt af te lezen dat het hier om een product gaat van eind jaren tachtig beging jaren negentig. Daarvoor heette het Stripgoed, maar eigenlijk weet ik dat niet meer zeker. Er zijn tijden geweest dat ik dat wel wist. Tijden veranderen blijkbaar.

Enfin.

Ditmaal bij de tandarts was er geen Donald Duck Extra of een ander (strip)blad voor mannen te vinden. Niet alleen de inhoud maar het gehele lectuurrek was een andere dan vorig jaar. Zelfs wachtruimtes veranderen. Vandaar dat ik een Avant Garde pakte. Op pagina vier stond een inleiding van waarschijnlijk de hoofdredactrice. Naast dit stukje waren her en der wat foto’s geplaatst al was het een meisjesschoolagenda. En daar stond hij. Afgebeeld op een van de scheef gephotoshopte prentjes. Sir Sean Connery, toen nog gewoon Sean Connery geheten, de man der mannen. De man die zijn autobiografie niet over hemzelf laat gaan, de man die zo Schotland is dat hij alleen op de Bahamas kan wonen, maar veel belangrijker, de man die het prima vindt om vrouwen (bitches) te slaan. Wat doet hij, hij die sliep met Honey Rider, Pussy Galore en Plenty O’Toole, in een vrouwenblad? Moeten vrouwen echt alles afpakken, gewoon omdat ze dat blijkbaar kunnen?

Ik was er altijd van overtuigd dat meisjes alleen idolen hadden totdat ze een jaar of zestien worden en ze beginnen met zeuren. Dat mannen juist zoveel leuker zijn dan vrouwen omdat ze betrouwbaarder zijn in het aanbidden van hun helden en ze niet zomaar verbannen uit hun leven omdat ze zo nodig mijn hart moeten gaan breken.
Blijkbaar hebben ze zelfs hier op een bepaalde Avant Garde leeftijd niet meer genoeg aan. Dat is allemaal prima. Terugvallen op idolen is in tijden van crisis (lees: leegte in je leven) een logisch iets. Onthoudt slechts één ding, jullie hebben Peter André, maar Sean is van ons.

Tenminste dat dacht ik altijd.