24 HOUR PARTY PEOPLE

Ongeluk is gelukkig iets wat bedoelt is om te delen. Zelf ben ik al lang het stadium gepasseerd dat ik met enig fatsoen gelukkige mensen ten alle tijden met mijn ellende lastig kan zeuren. Vandaar dat ik het zonder fatsoen doe. Gelukkig zijn er nog genoeg ongelukkige mensen over die dol zijn op andermans naargeestige dwalingen. Ook meisjes. Vooral meisjes eigenlijk. Meisjes met een pony. Breng je gekrenkte verhaal met een (eventueel sarcastische) glimlach en je komt een heel eind. Op deze manier is het ook niet nodig om echt te vertellen hoe je je voelt. Niemand is tenslotte opzoek naar de waarheid. Ook zij niet. Soms gaat het slechts om de uitstraling van een vleugje Heath Ledger in zijn adaptatie van Mr. J., wijn, Brandmeesters koffie, en een net aangeschafte arthouse-film in het zwart en het wit. Vraag blijft hoelang deze Sander nog houdbaar is.

Sander gaat dit meisje overigens niet versieren. Die tijden zijn met haar al vervlogen. Bovendien stonk de mevrouw voor mij in de rij van de Concerto zo erg naar smerig dat het tot nadenken aanzette.


Anton Corbijn (1979). Joy Division. London.