BLAUW

En daar stond hij voor de spiegel, die wel eens schoon gemaakt mocht worden overigens, maar alles op z’n tijd. Eerst even kijken hoe het gezicht de nacht had overleefd. Hij stak zijn tong uit. Die bleek blauw. Blauw als van goedkope wijn. Het was alleen geen goedkope wijn geweest. Hij ademde tegen de spiegel en tekende een smiley in zijn eigen gecreëerde condens.

Eerst even douchen en dan scheren, want vanavond werd het stappen geblazen met de jongens. Dat zou me daar een feest worden, want de grote Amsterdammer zou alles regelen. Het beloofde in ieder geval veel. Heel veel. Strontvervelende discussies, omdat de jongens er nog steeds heilig van overtuigd waren dat ze een mening hadden. Gezeur wanneer iemand naar huis gaat, of bier in plaats van wijn wilt, het splitten van de rekening, wie de karaffen water ging betalen, en het wel of niet kunnen bestellen van een dubbele espresso. Hoewel dat laatste duidelijk mag zijn. Een doppio espresso is voor losers.
Deze avond ging het gebeuren. Hij voelde het. Niet met alle jongens overigens. Twee zijn al met vakantie. De pispaaltjes van de nog komende avond zijn dus nu al bepaald. Dat scheelt weer een hoop gedoe. Nog een keer kijken naar de blauwe tong en aan de slag, er moest geschilderd worden.

Later op straat zag hij een moeder die eerst van hem was geweest. Ze was weinig tot niets veranderd. Ze was nu alleen moeder. Haar blonde krulletjes leefde in de zon, en haar hoektandje stond nog even charmant scheef als voorheen.