THE MASTERPLAN

Goed. Waar waren we gebleven?

Is het nu echt zo moeilijk om gewoon iedere dag een stukje te typen? Sommigen hebben al zesentwintig pagina’s klaar voor een ware novelle met wel drie verschillende mogelijkheden om te openen. In het Angelsaksisch nog wel.

Maar zij is mij niet. Helaas. Zij hoeft zich alleen maar zorgen te maken over het feit dat ze een meisje is. Ik daarentegen ben dankzij die kleine blonde weer flink in Bob. Sander was er even uit. Even maar. Echter is er slechts een nachtelijke gmailconversatie voor nodig om Youtube weer af te struinen opzoek naar Bob en opzoek naar troost. Youtube is het dichtst wat Sander bij het dandyisme kan komen. Mijn vader bezat tenminste nog zijn eigen briefpapier. Heel wat voor een Zeeuws-Vlaming. Ik bezit slechts zijn laffe krullen, en zelfs dat niet eens echt.

Terwijl ik gisteren tegenover of naast -net hoe je het wilt zien- dat ene koffiemeisje aan het zeuren was zweette ik wat en dronk ik mijn kopje uit. Verder mompelde ik iets over plannen. Misschien loog ik daar langs de Amstel, maar misschien heb ik volgende week wel plannen. Verzonnen plannen om uit te voeren zijn beter dan niets uitvoeren.

Voor jou altijd.