ROOK NAAR KOFFIE

Jim Jarmusch (2003). Coffee and Cigarettes.

Koffiedrinken kon ik dus nooit met jou. Jij hield het bij thee. Niet dat er iets mis is met thee, sommige van mijn beste vrienden zijn thee, maar koffiedrinken met een theemeisje is gewoon niet hetzelfde. Je hebt Coffee and Cigarettes en je hebt Tea with Mussolini, dat zegt genoeg.

Gisteren cappuccino gedronken met het meisje waarvan haar gelaatskleur al doet vermoeden dat koffie haar staat, en dat deed het. Gebladerd en gebabbeld door een fotoboek, filtermaling gekocht voor thuis, en op naar het Vondelpark met die ellendige asfaltwegen. Ik droeg een lichtblauw overhemd, slim fit uiteraard, en mocht een mixtape ontvangen. Ze was High Fidelity aan het lezen. Verder fantaseerde ze over een systeem vergelijkbaar met een walkman, maar dan voor geur. Zodat je altijd vers gemaaid gras of schone lakens bij je kon hebben. Het enige wat ik hierop kon terugzeggen, was dat in de jaren zeventig/tachtig zoiets geprobeerd was met televisie. Dat je in de tvgids, toen waarschijnlijk nog radiobode geheten, geurstrips had die je moest openkrabben op een aangegeven moment in het programma. Ze trok een vies gezicht. Ik durfde niet meer te zeggen dat ik deze kennis had opgedaan uit een oude Sjors en Sjimmie. Had Sean Connery ook al tweemaal laten vallen.

Het was mooi weer en we liepen naar het Centraal Station. Ik met mijn fiets in de hand. In 2011, 2012, of 2013 wordt het hier weer mooi. Misschien een beetje saai.

Nu drink ik koffie uit een mok. Het is een nieuwe uit San Francisco.

Alcatraz.