‘Hallo’, zei de koning van het blauwe overhemd. Hij had zijn lelijke zonnebril zoals altijd in zijn dunner wordende haar. Aansteller. Hij liep naar het besloten etentje achter in de kantine van het eigenlijke restaurant. In tegenstelling tot normaal zag de zaal er nu zowaar gezellig uit. Hoewel het woord ‘gezellig’ dit gegeven natuurlijk weer onderuithaalt. Verschrikkelijk woord dat typisch Nederlands is, een Belg zal het niet gebruiken. Misschien Jean-Marie Pfaff. Tenminste, dat hoop ik dan maar.
Niemand herkende overigens de hallo-zegger die onder zijn grijze driedelig sneakers droeg. Ik wel, en wist eindelijk hoe een meisje van dertien zich moet voelen terwijl ze beneveld onder geurkaarsen en wierrook een hitweek uitpluist. “Niet zo gelukkig, meisjes van dertien, d’r net tussenin”. Jongens zijn altijd iets later met die hele helse ontwikkeling. Ik, Sander de Vries, loop dus blijkbaar dertien jaar achter op dertien jarige meisjes. Geen probleem, ik krijg ze wel die vrouwen. Ooit. En dan zullen ze het weten.
Na enig aandringen werd ik toch maar naar de rustig rokende Belg geschopt. Hij stond op een taxi te wachten. Kom dan maar eens met een openingszin. ‘Hallo’ leek me een prima optie, al plagieerde ik hem dan wel. Blijkbaar was het een goede woordkeuze, want er volgde een hand, Groningen, Maastricht, een meningsverschil, de woorden ‘arti-farty’ en katerpraat.
‘Ik moet vanavond rond half twee draaien op de Wibautstraat 127, wel iets anders, maar zal ik Sander plus één op de gastenlijst zetten?’
Enkele uren later liep ik in het vers blauw langs de lange skinny jeans overheersende rij. Veel later werd het in de rookruimte zowaar gezellig. Zesentwintig jaar en nog niet te oud om te leren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten