STRIPS

Ergens achter mijn huis is een plein wat een Onze Lieve Vrouwe Plein achtige plek zou kunnen zijn. Dat is het niet en dat is vreemd. De mooie statige bomen maken het een donkere plek. Ideaal voor romantiek en andere herfst in Brussel dingen. Dit gevoel wordt nog verder versterkt door de lampensnoeren met gekleurde peertjes. Iets verderop is de meest droeve kroeg waar ik ooit uit gemakzucht ben geweest. Een kroeg die troost bied aan beoefenaars van de Japanse vechtsport Kendo. Ik heb geen idee hoe het plein heet, het is in ieder geval niet de Dam, althans dat denk ik. Zeker weten doe je het nooit tenslotte.

Maar goed.

Iedere keer als ik op het plein ben -en terwijl ik er niets te zoeken heb gebeurt het toch met enige regelmaat- springen de gifgroene letters vanuit een etalage tegen mij aan. ‘Strips’. Altijd al een groot zwak gehad voor dat woord. Ik heb net als menig Indo leren lezen door de Donald Duck uit te pluizen. Wil je echter een stripboek kopen ga dan niet naar die winkel. Geloof me. Het is een wax salon. Een winkel voor mensen die bang zijn voor haar. Alsof we niet al genoeg misleid worden.