GLAS EN OUD PAPIER

Met twee volledig volle plastic tassen liep Sander door de buurt. De Albert Heijn tas was gevuld met oud papier, de andere (Selexyz) met glas. Hoe vaak heb ik dit stuk al niet gelopen? In de straat worden oude panden afgewisseld met nieuwe. De nieuwe zijn lelijk, de oude zijn vooral donker. Op de hoek bij de glasbak staat een kraakpand. Of beter gezegd: een ex-kraakpand. Zelfs die functie mag het oude hoekhuis niet meer vervullen. Alles is afgezet, maar achter de hekken zie je nieuwe graffiti over de oude kraakschilderingen. De inmiddels ex-bewoners hebben vlak voor de ontruiming nog snel de al bekleurde muren een extra versieringen en boodschap meegegeven. En ik altijd maar denken dat het een doodzonde was om over een piece van een ander heen te gaan. Krakers hebben blijkbaar iets rebels in zich. Zie Sid Vicious, malle jongen. Al was dat een punker. Een punker die alles begreep wat er te begrijpen beviel in zijn wereld. Zielsveel van je geliefde houden, in jezelf snijden en nog meer van je vriendin houden.

Op de begane grond zat een geïmproviseerd buurtcafé. In dit café heb ik eerlijk gezegd nog nooit iemand van de buurt zien zitten, behalve de bewoners dan. Die zijn natuurlijk ook bewoners van de buurt. Dit is nu afgezet met hout. De verdiepingen boven het straatniveau bezitten geen ramen meer. Nu kun je mooi naar binnen kijken en je geen voorstelling maken dat hier nog mensen hebben kunnen wonen. In de bewoonde dagen hingen er altijd zwarte lappen voor de ramen. Eén daarvan gelukkig met een anarchisten symbool. Hoe vrolijk hippieachtig het pand er van buiten ook uitzag, van natuurlijk licht binnen moesten ze blijkbaar minder hebben. En er is al zo weinig licht in deze buurt.

Het pand zal nu in ieder geval gesloopt gaan worden. Geen idee wanneer.

Op de weg terug vond ik een kroonluchter, maar dat is weer een ander verhaal.