Gisteren was een dag van koekjes voor ontbijt en chips als avondeten. De lunch mag als middelste van de grote drie maaltijden uiteraard niet vergeten worden. ’s Middags voedde ik mezelf dan ook met een cappuccino, bier en herinneringen in literair café De Balie. Waardeloze cappuccino bestrooit met cacao. Het wordt wel weer eens tijd voor echte koffie. Niet een kopje dat je drinkt gewoon omdat het voor je staat, maar een die op zich zelf durft te staan. Parmantig op een schoteltje en het lepeltje rechts.
Het lijkt wel of niemand werkt in deze stad. Ik ben er in ieder geval een van. Wat deed ik hier op het plein? Het plein dat zoals bijna alle Amsterdamse pleinen maar geen echt plein wilde zijn? Afspreken met een herinnering. Een herinnering aan dat eerste jaar daar in het zuiden. Het jaar van: randjes, saté, Green Eyes, de Edah, Alone In Kyoto, pasta met kappertjes en een halve ui, de eerste contouren van de jongens, de homo’s, Instant Street, zelf ontworpen T-shirts, de klok, Everything In Its Right Place, Meneer Reijters en Nothing Really Ends.
Dat niets echt wil eindigen gaat uiteraard niet op voor de Edah, maar blijkbaar wel voor mij. Ik spreek weer eens af met een herinnering. Een blonde herinnering, dat dan weer wel.
Het wordt hoog tijd voor nieuwe herinneringen. Nieuwe herinneringen die niet gebaseerd zijn op het verleden. Nothing Really Ends is uiteindelijk ook niets meer dan een zeurliedje met een verwijzing naar een oude Hollywood klassieker. Zelfs zo klassiek dat die film niet meer te huren valt. Ik wil naar delirious New York. Het woordje ‘New’ spreekt me blijkbaar aan. Misschien is echter het Chelsea Hotel niet zo’n goed idee voor iemand die weg wil uit het verleden. Fuck nostalgie, en fuck you Zimmerman.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten