Weinig dingen vervelen snel. Dingen zijn geen personen namelijk, of U2. Dwalen door de branding van IJmuiden verveeld slecht in ieder geval. “Ik word nu wel een beetje een balletje, zo met mijn opgestroopte broek.”. “Je kan het hebben.”. Ik kan het hebben, mooi. En dat met mijn blijkbaar overduidelijke rollende ‘r’ die mijn Waterlandse wortels slecht kan maskeren. Ik kom namelijk graag over als een Brabander. Zeker aan het strand.
We klauterden de oude pier op. Hij was versiert met vissers. Vissen is natuurlijk ook een oplossing, al prefereer ik toch het op blote voeten lopen naar de groen wit gestreepte vuurtoren. Alles is een beetje teveel van het goede. Zeker als we bij het puntje zijn gekomen en op een betonblok zijn gaan zitten om de zonsondergang mee te maken en een Sultana delen. We zoenen niet, maar ademen.
Ze is mooi en rent het strand op, opzoek naar scheermessen. De rood gekraalde slippers in haar rechterhand. Zo ontstaan strandhaar en rozigheid. De lucht is van crimson naar grijs gegaan. Ik krijg langzaam honger. Hoog tijd voor een moot vers gebakken vis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten