In de tram zat hij onrustig met zijn geleende iPod te kutten. Hij voelde de zweetdruppels op zijn neus prikkelen. Het zou niet lang meer duren voordat het vocht over zijn slapen in het boord van zijn lichtblauwe hemd zou lopen. Gelukkig was het winter. Over enkele haltes wanneer hij de tram zou verlaten zou de zweetaanval door de kou vanzelf stoppen. Bovendien was het door deze temperatuur ook weer geoorloofd om meerdere lagen kleding, waaronder een jas, te dragen. Niemand dus die zijn natte rug en oksels kon zien. Zijn leven was als een AXE-reclame, maar dan alleen het before gedeelte.
Het was overigens ook best mogelijk dat er helemaal niemand op hem lette. Dat hij volkomen onzichtbaar was daar in lijn vier. Hij keek op zijn telefoon. Digitaal was hij in ieder geval volkomen onzichtbaar. Het scherm liet geen envelopje of gemiste oproepen zien. Niet heel vreemd, aangezien hij toch zeker om de paar minuten zijn zilverkleurige Sony Ericsson uit zijn binnenzak haalde om te kijken of hij nog gemist werd door mensen.
Niet dus.
De zweetdruppels werden stroompjes en spoedig zou zijn lichtblauwe hemd doorspekt raken met donkere vochtplekken. Hij zuchtte diep, zette een ander nummer op en keek door het raam naar buiten. Morgen zou alles beter worden. En mocht dit niet het geval zijn, dan was er altijd nog een overmorgen. Althans, daar ging hij voor het gemak maar even vanuit.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten