De slechts enkele seconden geleden met een vochtig duizend-dingen-doekje afgenomen drempel glom in het spaarzame zonlicht toen hij er met zijn zwarte sportsokken overheen slofte. Het viel hem op hoe gigantisch lekker sportsokken eigenlijk zitten. Zacht, maar ook opvallend warm. Jammer alleen dat je ook moet sporten om je voeten dit genot te mogen geven. Want eerlijk is eerlijk, sportsokken zijn er om in te sporten. De oplettende lezer zal al hebben ondervonden dat de naam van het product het eigenlijk al zegt. Echter is lang niet iedereen een oplettende lezer. Geloof mij.
Er gebeurde onaangenaam weinig avonturen in zijn leven de laatste tijd. Gelukkig werd het weer, weer weer genoeg om de Raybano op de neus te plaatsen en om aan zijn eik hopelijk weer knoppen te laten ontspringen. Vooral dat laatste zou echt fijn zijn. Het eikeltje was namelijk gaan ontkiemen op het moment dat jij er genoeg van had en verdween. Het zou toch wat zijn om iets levends uit die periode over te houden. Tranen leven namelijk niet. Ze komen slechts voort uit de levenden, maar zijn uiteindelijk net zo levenloos als het door de rivier aangespoeld lichaam van een galakoningin gewikkeld in ijskoud plastic.
Dit is geen beeldspraak, dit is het begin van een nieuwe lente. Niet zijn eerste, niet zijn laatste. Hij wist het zeker. Het liefst zou hij snel die sportsokken uitdoen, want van sporten kwam het toch niet meer, maar daarvoor was het nog net niet warm genoeg.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten