BOOM

Snel flikkerde ik mijn fiets tegen een muur en zette hem slechts enkel op slot. Ik was laat, maar dat wist ik. Ik deed mijn fietslampjes uit en stopte ze in mijn jaszak. De Trojaanse zat aan de leestafel een vrouwenblad te lezen. In haar groen gebreide tui met een charmant v-halsje keek ze niet op toen ik het rode gordijn voor de deur wegschoof en het café binnenstapte.

“Hoi”, zei ik.

“Hey!”, zei ze terug en haar frons verdween. Terwijl ze haar magazine weglegde bestelde ik een thee die ik van de serveerster kreeg in een groot Duralex glas. Zo’n klassiek Frans bistro glas doet het goed als je koude handen hebt, en die had ik stiekem, al zal ik dat nooit toegeven natuurlijk, ik ben uiteindelijk een man. Een man van vele betekenisloze woorden.* “Dus hier eet jij altijd wentelteefjes?”. “Jep”, antwoordde ik met een grote grijns. Ik grijns of glimlach zoveel mogelijk, niet op begrafenissen hoor, maar gewoon in het dagelijks leven, omdat ik dan mijn tanden min of meer verborgen kan houden. Mijn kleine stompjes die net geen fietsenrekje vormen. Zonder die tanden, met een rechte kleinere neus en iets dikker haar zou ik best een knappe verschijning kunnen zijn. Nu ben ik slechts mijn eigen verschijning en niets zo saai als mensen die zichzelf zijn.

Mijn ogen werden afgeleid door haar broche. Vreemd woord eigenlijk, het klinkt meer als een chocolaatje. “Heb je die in het Deense gekocht?”, “Ja, leuk hè. Jouw trui van laatst bracht me weer op inspiratie om deze aan te trekken.”. Inspiratie om een trui aan te trekken?! Vrouwen zijn misschien toch wel leuke dingentjes. “Horen de trui en de broche bij elkaar?”. “Ja.”. “Met die trui heb je wel iets van een Maid Marion weg, met dat haar en zo. Door de bossen te paard en als enige vrouw aan beide kanten van het paard een been, geen amazonezit zeg maar.”. “Marion,... dat is wel een compliment.”. “Maid Marion, maar ze wordt tegenwoordig vaker Lady Marion genoemd.”.

“Willen jullie nog wat drinken?”, vroeg de serveerster, die overigens blond was. We bestelden nog twee thee, ieder één. De serveerster had onthouden welke smaak ik dronk, en ze kwam met dezelfde smaak aanzetten. Lief.

Hoewel het weer fijn was, werd het duidelijk dat dit de laatste maal was dat we elkaar in deze setting zouden zien. Ze had over onze flirt verteld aan haar vriendje. Die heeft ze namelijk en dat sluit vrij veel uit. We blijven afspreken, dat moet blijkbaar kunnen. We zullen zien. Ik moet niet vergeten dat ik vrijgezel ben, maar nog lang niet vrij van jou.


*Hahaha wat ben ik toch een lolbroek.