AVOND

Zomaar een avondje liedjes draaien, niet voor jou, niet voor haar, maar voor mijzelf. Sander de Vries. En dat ben ik. Ten voeten uit. Via Thom naar Bob, van Bob naar John, van hieruit rechtstreeks naar Bowie met een klein uitstapje naar Pete. Zo vervliegt de tijd aangenaam zittend liggend op mijn rode slaapbank midden in verhuizingrotzooi. Aan mijn voeteneind staat een nieuwe kast. Het is een heel erg oude kast die ik heb gevonden op straat tegenover de Nederlandse Bank. Sommige mensen vinden veel terwijl ze veel verliezen, denk ik. De kast is nog steeds nat van de avond dat ik hem vond, daar in de donkere regen. Hij stinkt ook oprecht. Toch heb ik het idee dat het wat kan worden. De binnenkant flink schuren, om daarna te gronden en af te lakken. De hoogglans laten drogen in de spaarzame zon die mijn kamer rijk is, en dan na een dag mijn strak opgevouwen lichtblauwe overhemden er stuk voor stuk inleggen. Een mandje voor mijn sokken op de onderste plank zou het plaatje helemaal afmaken. Misschien moet ik dat dan maar niet doen. Het zou te veel weggeven. Voor je weet sta je bekent als de jongen die sokken draagt en mascara op de witte vlekjes van de vacht van zijn konijn smeert om Snuffie een geheel egaal zwart uiterlijk te geven. Die kant moet je nooit opwillen. Hoewel. De mensen zullen wel eindelijk eens over je gaan praten. Waarschijnlijk achter je rug, maar goed, gesprekken zullen verstommen als je langsloopt. Een heerlijke onrust moet dat zijn. Maar ook dat zal met het verlopen van de tijd gaan vervelen, want verveling is –zoals de charmante Brabander ooit zei- overal en altijd hetzelfde. Ik geloof hem en klik in mijn iTunes weer een nummer aan. Zo zouden meer avonden moeten zijn, alleen dan het liefst wel zonder die geur van oud nat hout.