AND IT RAINED ALL NIGHT

Het had de hele nacht geregend, normaal gaf hem dit een rustig gevoel. Harde regen kan klinken als duizenden snel glijdende zandkristallen langs een heuvelrug die zich net boven de boomgrens bevindt, of als een rainmaker. Dit was ook op zich wel het geval geweest afgelopen nacht. De nacht dat de slaap hem weer eens niet kon vinden. Hij dacht, al liggend in zijn kuil, aan het Klaas Vaak boek van Rien Poortvliet. Hij had als kind een grote liefde voor David de Kabouter gehad, maar gek genoeg had hij nooit de oproep der kabouters in z’n bezit gehad. Een mooi groot bruin of groen boek was dat, met gouden letters op de kaft. Maar goed, hij kon dus niet slapen en de regen werkte niet als slaapliedje. Een slaapliedje is een lullaby in het Angelsaksisch. Een lief woord, maar dat komt vooral door de manier hoe Paul McCartney het zingt. Hij sliep in een nieuwe kamer, een kamer met een balkon, en ergens op dat balkon liep als het regende -zoals het die nacht deed, en hoe!- een straal te kletteren zoals alleen een straal dat kan. Kletterend door de nacht. Hoewel het hem erg stoorde, kon hij zich er ook weer niet toe zetten om het raam dicht te doen. Dit zou aanzienlijk schelen, maar juist de luxe van de nieuwe kamer was dat hij ’s nachts met het raam open kon slapen zonder dat het verkeer hem lastig viel. Dit was momenteel wel de enige luxe van de kamer. De oude kamer van zijn inmiddels verloofde zus. ’s Ochtends kwam hij tot de ontdekking dat zijn kruidentuintje, ooit van de jongens gekregen, deels was verregend. De plek waar de straal vandaan moest komen kon hij niet vinden, maar dat de herfst daar was, was een feit.